Југославија конечно победи на Евровизија! Но, зошто? Ако верувате во теориите на заговор, тоа што Југославија победи на Евровизија, настан со политичка позадина и идеолошка основа, токму пред нејзиното распаѓање, во време кога земјата стоеше најтешко економски, социјално, политички и меѓунационално, има некое скриено значење…
Како и да е, победничката песна Rock Me Baby не беше толку популарна колку што беше следногодишната Hajde da ludujemo… од Тајчи, но беше доволна да ни ја обезбеди победата и да предизвика општонародна радост среде тешки времиња.
Мене не ме интересираше Евровизија. Секако дека ја гледав како и сите, но отсекогаш имаше нешто во таа презаситеност од бои и светла, во лесната певливост на песните кои ти ги опседнуваа мислите како чудна мантра, нешто што ме одбиваше. Epic на Faith No More, како спротивност на сето тоа, ме привлече уште од првиот пат кога ја слушнав.
Кој може да ја заборави сцената со раката од која експлодира боја и открива едно око сред неа? Зошто, никој не знае, но окото е таму и тоа гледа и знае повеќе од нас. Подоцна Faith No More ќе ги признаат како пионери на жанрот Рап-метал кој што ќе придонесе за привремено помирување помеѓу овие два жанрови, а во мене ќе ја намали непријатноста заради тоа што рапот понекогаш навистина ми се допаѓаше.
Додека ушите ми ги параше незаборавниот риф, а ширум отворените очи зачудено гледаа во сцени на риба која умира и клавир кој експлодира, во мене одѕвонуваа зборовите „What is it? It’s it. What is it?…“ Прашањето остана неодговорено, додека други спотови се менуваа на екранот со легендарното лого во аголот.
MTV сè уште беше канал кој емитуваше музика, а најшокантната емисија беше Headbangers Ball. Сè што беше контроверзно, гласно и неприфатливо за постарите се емитуваше таму. Но, кога во 90-тите ексцентричноста стана општо прифатена мода, емисијата изгуби од својата острина, а алтернативноста навлезе во секојдневието. Ние, сепак, сè уште не бевме зрели за тоа.
Почнавме да одиме по дискотеки и јас не знаев што да правам таму, освен да седам на страна и да набљудувам. Музиката не ми се допаѓаше, пуштаа некој фанк-рап. Тогашната визија за иднината беа роботи кои се движат во ритам на брејкденсот, а друштвото го зафати треска за играње по некои веќе претходно извежбани чекори и сето тоа ми изгледаше лажно.
Седев со скрстени раце до Јасмина, мојата прва симпатија откако знам за себе, пиејќи Кока-кола и тогаш ме удри помислата дека морам нешто да направам. Се протегнав и божем случајно ја ставив раката на нејзиното рамо и тогаш ме дочека изненадување. Мојата рака допре нечија туѓа рака. Се свртев и видов дека Глава во истиот момент се обидуваше да го направи истото. Се погледнавме и набрзина ги повлековме рацете. Јасмина остана без додворувач, а дискотеката шизеше на роботскиот рап на Grandmaster Flash.
Сознанието дека мојата симпатија е воедно симпатија на другар кој го сметав за водач на друштвото, глава во донесување одлуки и секогаш најправедниот, ме поколеба. Се оддалечив од неа, се трудев повеќе да не се загледувам во нејзините црни очи, а тоа беше тешко зашто постојано бев на улица, прв надвор, последен внатре.
Имаше некоја лиричност во тоа што таа беше последна личност од друштвото која што ја видов додека влегував во автомобилот на татко ми и го ставав ски-ролот внатре.
„Ќе одиш да живееш со мајка ти некое време,“ рече татко ми, откако физички се пресметаа со дедо ми и тој замина во Клубот на борците. „Барем додека не најдам стан да се преселиме. Јас ќе ти ја спремам облеката, ти земи нешто што ти е мило, некоја играчка, што знам…“
Делуваше збунето. Го сакав дедо ми, но морав да го слушам татко ми. Го земав првото што го здогледав во мојата соба, ски-ролот. „И така ќе се вратам брзо,“ помислив, не знаејќи дека во раката држам билет во еден правец, зашто по моето заминување ќе почне војната, татко ми ќе пребега во друга држава и ќе основа ново семејство пред повторно воопшто да се видиме.
Јасмина беше надвор и играше тенис, се сврте и ми мавна, а потоа нејзиниот лик заедно со ликот на мојот град го снема засекогаш на задното стакло од автомобилот. Затемнување. Крај.
90-тите беа на повидок, нова декада беше пред нас, сепак без надежи за подобра иднина, црни облаци свиснаа над нашите глави со најава за дожд од олово, експлозивни грмотевици и вресоци на децата длабоко во ноќта. Јас се спасив од дождот, но некои од моите другари не успеаја да се спасат.
Таа деценија беше највозбудлива во мојот живот, но воедно и најосамена, а чувството на вина дека сум ги оставил другарите не ме напушташе. Сета музика на светот не можеше да го смени тоа.
