ноември
f:fish-er

janes@mail.net.mk



 

о:од Cabaret до Оз

Somewhere over the rainbow
Way up high
There's a land that I heard of
Once in a lullaby
Somewhere over the rainbow
Skies are blue
And the dreams that you dare to
Dream really do come true ....

Бев среќен?!?
- Јас и Minnelli сме родени во ист месец и во парна година, со таа разлика што Liza таа година кога се бев родил јас ја имаше премиерата со Cabaret.
Нејзе, мајка и е Judy Garland, а мајка ми учела во о.у. Кочо Рацин.
Дедо и‘ по татко, бил музички диригент, а мојот дедо ги диригираше тутунските лисја по класи на лентата во Тутунскиот Комбинат.
Нејзината приказна е broadway-ска а мојата балканска.

Месец, година, мајка, дедо, приказната... толку многу имамe заедничко со Liza Minnelli - се радував прибирајќи ги паричките и другиот ситнеж од сцената во моментот кога се‘ се затемни за да се постави наредната.
Додека еден чичко - реквизитор по професија, ги пееше стиховите што одеа пред малку:
- Money make the.... world go aroand, the... world go aroand...- кои не ги разбирав... слушав еден замислен окалко, кој го зборуваше мојот јазик како зборува нешто, велеше:

- Потеклото е нишката во која се гнезди домарот што сака да се скрие пред предизвикот на неговата реална ситуација.
Колку во тоа успева, зависи од неговата умешност да се претстави и неможноста на другите да претпоставт.
Потешко ли е да се претстави или да се претпостави?
Претставата е извизуелизираниот момент: исфилуван, поднашминкан и во крајност прилагоден на чинот на премиерата. Самиот чин на претставување е недоволен за да ја долови умешноста на актерот. Тој - актерот, е ставен во епизодна улога играјќи ја својата животна роља. Тој е само реквизит од сценографијата наменета за да го пренесе животното патешествие на нашата малциозност, а со тоа и на малите нешта кои сеуште го вртат светот.
- Се има прејадено кутричкиот, помислив.


- Мамо, зошто светот не е кабаре? - прашав.
-Кабаре е синко, но ти не го гледаш, зашто некој мора да биде позади сцената за тоа да функционира.
А, да излезев еднаш од зад сцена... а? - со тага процвилив.

ИЗЛЕГУВАЈ, те чекаме! - одекна од празната сала во која седеа само Дороти, Лимениот Човек, Плашилото и Лавот.
Се отргнав од мајка ми, го грабнав за рака девојчето за кое подоцна разбрав дека и било мајка на Liza и тргнавме по патот поплочен со злато за да си го бараме изгубеното, додека во уште ми ѕунеа стиховите чија суштина уште ја барам:

Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
Birds fly over the rainbow
Why, then, oh, why can't I?

If all those little bluebirds fly
Beyond the rainbow
Why, then, oh, why can't I?

- Така е тоа зашто вистината е дека:

Money make the.... world go aroand, the... world go aroand...- пак се обидуваше чичкото реквизитор.

-Тој слуша други музика - помислив и продолжив по златната патека цврсто стегнат до Страшилото, а Дороти беше помеѓу Лимениот Човек и Лавот.
Патем разбрав дека Дороти била дојдена да ја земе ќерка си Liza, а не мене, но тие две никогаш не се ни сложувале.

Никогаш повеќе не ја видов Liza Minnelli, Кабарето, ниту мајка ми.
Среќен сум?!?