2007:октомври/ноември
општ конкурс

b:bee noise

 

п:приказната за мене

Во 21-от век многу вредности беа изместени. Еврото беше видно поскапо од доларот, а луѓето немаа врска во што да веруваат или што да гледаат за вредно. Едно на сите им беше сосема јасно -ништо не се добива бесплатно. Се си има своја цена. Ќе си ја платиш во зависност од тоа што сакаш да добиеш. И додека луѓето трчаа наоколу секој по своето, јас бев изгубен во просторот. Не успеав да се пронајдам себе си меѓу нив. . Бев страшно осамен. Некако ми беше тешко да се зближувам со луѓето. Не знам зошто. Можеби причината беше што мислев дека сум подобар од сите нив. Или можеби зато што тие мислеа дека сум чудак. Така целиот живот го поминав само со еден пријател. Единствениот што вистински ме разбираше. Тоа наше пријателство беше сплотување на нотите во мелодија, ако не познававте ќе го споредевте со соедувањето на мажот и ижената на првата брачна ноќ, кога двете чудесно стануваат едно.... Звучи патетично, знам. Мојот психијатар не мисли дека е патетично, туку емотивно нестабилно да гледам вака на нешто што не е живо. Магаре едно, си мисли дека ако носи бел мантил и има диплома од универзитет чие име не можев убаво да го прочитам, може да суди за нечија емотивна состојба. Верувајте дека тој мој пријател не беше црвен музички инструмент, туку повеќе од тоа, единственото нешто на овој свет што ми даваше чувство на вредност. Само додека свирев се чувствував дека заслужувам да го арчам кислородот на овој свет. Седнат на стариот кревет во мојата соба по цели денови и ноќи свирев. Бевме сами затоа што немаше никој друг да не посети , ама не ни пречеше. Уживавме заедно. Сонував еден ден да застанам пред топла непознати лица и да свирам пред нив, да свирам така што ќе настане совршенсто од мелодијата, како мал подарок од мене за сите оние што некаде брзаат. Јас и мојата виолина со сите изгубени души на овој свет кои беа исполнети со празнина. Знаете што е убавото кај соништата, што тие се прекрасни само додека се дел од вас и додека ги користите со нив да си ја насладувате душата. Ама во првиот момент кога ќе посакаат да ги направите реалност го правите најголемиот ризик, ако тие не бидат такви какви што вие ги гледавте во вашите будни бдеења, тогаш ќе паднат врз вас и ќе ви ја скршат душата. И никогаш повеќе нема да биде исто. Никогаш…
А мојата приказна ќе ви ја раскажам сега. Не знам дали да тоа е приказна за рушењето на сонишата, обична случка или само неважен настан од животот на еден безвреден човек кој не остави никаква трага позади себе. Кога ќе ја читате немојте да избрзувате со вашите осудувања или критики за мене, затоа што сум многу чувствителна личност или како што пишува на мојот болнички картон емотивно нестабилна. Секоја осуда само ќе ја зголеми тежината на тој очај. И се почна еден ден кога ми дојде луда идеја да го направам она за што од секогаш копнеев. Да излезам некаде надвор, таму кадешто се движеа луѓето, да почнам да свирам и со мојата виолина да им го привлечам вниманието. Барем за момент да видат дека постојам. Потоа сите ќе си заминат и на никој нема да му биде повеќе гајле за мене, ама барем за миг, дел од минутата или половина час тие ќе знаат дека сум жив. И еден ден тоа бидна и се случи вака.
. Отидовме во центарот на градот, на камениот плоштад. Ја ставив на рамото И почнав да свирам. Сонцето ја правеше нејзината црвена боја уште поубава како онаа на првите мајски цреши. Луѓето поминуваа покрај мене, некои И застануваа да ја слушаат мелодијата. Се чувствував како јас и мојата виолина да сме единствените на овој свет. Звучи патетично знам. Или можеби емотивно нестабилно. Или како што би рекол станарот што живее под мене забегано. Ама во тој момент навистина не постоеше никој друг. Ни она мало дете кое ме гледаше право во очите додека неговата мајка го тегнеше за раката да побрза. Ги немаше ни циганчиња кои се вртеа околу моите нозе и пробуваа да ги земат паричките што некои од минувачите ги фрлија. Ја забележав само девојката со големите сини очи. Такви очи немав видено никогаш во животот. Беа големи како месечина во ведра летна вечер. Одеше замислена и во мигот кога нотите стигна до нејзините уши таа само подзастана. Како да се смрзнаа молекулите во воздухот околу неа. Ме погледана мене а потоа и мојата виолината. Ме зачуди тој нејзин поглед, нешто беше чудно во него. Ја гледав, а моите прсти со жиците создаваа звуците поувави од се друго што овој свет некогаш го има слушнато. Јас свирев се посилно и посилно. Колениците ми се тресеа како на прваче во првиот школси час. Конечно ја имав шансата да покажам дека сум вреден, дека не сум само уште еден што некогаш живеел на оваа планета. А тоа беше свет моментот, уживње и прослава на моите клетки. И тогаш не знам од каде, зошто и кој ги прати, ама една група ученици се најдоа на истиот простор како и јас. Сигурно беа средношколци. Ги познав по брковите над усните, налиуваа на парчиња мов залепени по нивните лица. И никогаш не си разјаснив зошто едниот од нив зеде празно ши ше од кантата и фрли кон мене. Другите се охрабрија, со некаква радост во душата го направија истото. Почнаа да гаѓаат по мене со што ќе им дојдеше. Се смееја силно како да ја направиле најубавата работа во животот. И девојката со сините очи се смееше со нив. Потоа почнаа да викаат кон мене да си одам дома и да го спасам светот од моето грозно свирење. Се дереаа, а јас се чувствувам како некој да истурил еден котел жар врз мене. Ми се тресеше душата. Јас само сакав да му подарам нешто убаво на човештвото. Ама тие не го сватија тоа. Ја ставив виолоната под пазуви и избегав. Кога отидов дома се затворив и долго само гледав во една точка на ѕидот. Од тогаш никогаш повеќе не се осмелив да свирам. Само едно децко будалеење беше доволно да во мене скрши се што се градеш со годините. Сите соништа, оние делчињата од душата кои беа сплотени заедно преку свирењето на мојата виолина и желбата да направам подбар свет со неа. Од тогаш никогш повеќе не прозборев со некој човек или свирв пред други. Се затворив во мојот глув свет. Додека седам скршен и пробувам да бидам јак, без солза да капне од моето око ви ја раскажувам оваа приказна. Секој збор е само врисок од болката дека како губитник морам да ја оставам приказнаат како единствен доказ за моето живеење, да сведочи дека и јас ббев некогаш тука меѓу вас. Ама вие никогаш не ме прифативте.
Сега ќе ги затварам очите. Одам да спијам.

 

 

п:проклетството во долината

Беше тоа многу одамна, се случи во оние старите времиња што сме ги слушале во приказните на бабите како мали. Кога луѓето користеа свеќи за да ја осветлат темнината на мракот, а малите колиби беа нивните живеалиштаАма ова не е приказна. Ниту мит. Ниту некаква легенда. Ова е вистината за нив. Тие беа многу чуден народ. Имаа долги, тенки нозе, а секој од нив имаше по еден долг нос. Неверојатно долг нос и исто таков врат. Кога зборуваа правеа врева, беа некако премногу гласни. И како што бидувало тоа во старите времиња живееа во долината. Таму уживаа во нејзината магичност секојдневно собриајќи се под месечевата светлина. А преку ден работеа по полињата затоа што од нивниот род преживуваа. Тоа се случуваше секој нов ден, работеа И пред да падне длабоката ноќ се собираа и со голема врава го прославуваа денот што поминал. Ама неѓу нив живееше еден различен старец , најчудниот старец што некогаш сте го виделе во животот. Тој внимаваше што зборува и секоја реч од неговата уста беше обвиена во мудрост. Некои велеа дека го знаел јазикот на Бог и честопати зборувал си него. А тој како што сите чудни старци прават во животот, само седеше на каменот во средиштето И постојано го набљудуваше својот народ. Слушаше што зборуваат И ги гледаше како се однесуваат еден кон друг. Од време на време кога ке ја отвореше својата им кажуваше работи кои ним не им беа најугодни за слушање. Им велеше дека се зли и себични и дека мораат да се променат зошто нивните срца наликуваат на камењата во зима. Ама тие не го разбираа тоа што им го кажуваше И не ни сакаа да обрнат внимание на неговите зборови. За нив тие беа како ветерот, доаѓа и си одеа без да остават трага. Не го почитуваа воопшто. Можеби затоа никој не рече ништо кога едно од децата со силен замав го удри по главата со камен. Почна да тече крв. Обземен од силна болка, која пополека го носеше кон смртта, тој ја отвори својата уста и ги изрече последните зборови. Ве проколнувам зла породо за ова што вашите чеда ми го направија. До крајот на денот сите деца од долината ќе умрат и повеќе не ќе можете да имате потомци од ваша крв И месо. Ако сакате да оставите наследство позади вас ќе морате да отидете преку седум мориња И седум океани, за таму во делечните земји да се размножуватеКлетвата ќе остане на вас за век. Го рече тоа, па умре. И како што сонцето пополека се криеше позади големите планини, така неговите зборови станауваа вистина. До крајот на денот сите деца умреа од некаква чудна болест, а долината ја обви тага и бол. Луѓето не може да поверуваат каква судбина ги снајде. Плачеа И плачеа со денови. Немаше надеж, ниту имаше кој да им помогне да ги избави од проклеството. Денот кога тие ќе умрат нивниот род засекогаш ќе исчезне од лицето на овој свет.
Живееа така во безнадеж, потчинети на смртта додека една вечер жена облечена во црна облека, онакава како што жените од тоа време носеа, не му се јави на сон на еден од нив. Му рече: Ако сакате повторно да се раѓаат вашИ деца И да ви се продолжИ лоза, тогаш слушај ме внимателно што ќе ти кажам И сите заедно извршете ги моите зборови. Утре рано, уште в зори појдете на гробот на старецот. Таму ќе видите два извора. Водата која тече над неговите коски е света. Прво сите потопете се во едниот извор. Од него вашите тела ќе се преобразат. Ќе имате крилја и со нивна помош ќе можете да ги пролетате седумте мориња и океани. Ќе пристигнете во нови и чудни земји во кои владеат луѓе различни од вас . Ќе се населите на нивните кровови крај оџаците, а бидејки сте проколнат род ќе се храните со жаби, змии и црви. Само во тие далечни земји ќе можете да раѓате нова пород. Во туѓината вашите деца ќе ги поминат првите денови од својот живот. Потоа сите заедно ќе се вратите во долината и ќе се избањате во вториот извор. Неговата вода ќе направи да ги изгубате крилјата, а вие повторно ќе изгледате како порано. И така ќе биде секоја година додека постои векот. Ќе летате во земјата во која господарат луѓето, затоа што таму клетвата нема сила...
Го рече тоа и жената во црната облека исчезна. Човекот го раскажа сонот на сите од долината. НемајќИ друг излез, понесени од истата мисла решија заедно да го направат тоа што име беше кажано. Се собраа сите и се натопија со водата од изворот. Кога на нивните тела се појавија крилја, полетаа кон новите краишта, далеку во земјата на луѓето. Таму никој не ја знаеше нивната приказна И ги нарекоа Штркови. Во очите на луѓето тие беа само обични птици, како и сите други кои постојат на овој свет. Ова е нивната приказна. Ама не, тие не се птици преселници, туку проколнат народ кој додека постои векот ќе ја плаќа казната за своите зла срца.