октомври
п:петревска мимоза

 
н:нешто за себе: домаќинка по занимање


 

н:н. камелеон

Ливија изгледаше како некој кој штотуку пристигнал од далечен пат. Како некој на поминување... Флуидно постоење кое не признаваше зихернадли ниту лепаци за глувци. Беше направена од друга материја - прав и пена врзани со налудничав ветар. “Внимавај” - често ја предупредував, “немаш канџи како Земјанките, лесно може да се лизнеш”. Ливија ме гледаше рамнодушно, да не речам глупаво, подготвувајќи се за решителниот скок - Аеродром-Центар. Не знаеше да атерира. Имаше повеќе модрици и од Бошко Буха. Погодувате - Ливија беше русокоса. Целата создадена од полутонови. Беше и бистра на својот сото воче начин. Земјината тежа секогаш беше проблем за неа. Нејзиното месо и коски беа сунгерести и беше предодредена за лебдење. Таа спарна јулска ноќ еден зелен јазик како камшик и го пресече патот. Ливија продолжи да езди со малку променет курс, но јазикот фучејќи ја зграпчи за врат и... ја повлече меѓу лизгави спили и долини.. Топлиот и влажен стисок беа откритие за неа. Илјадници мали вулкани залепени за свилените и крилца. Ливија мудруваше. Да се прости од крилцата или од себе? Се реши за второто. Љубовта бара жртви!
Кога виде што се случува, чесниот синдикат бубалиња едногласно реши да преземе соодветни мерки. Сукаа мустаци, точеа осила и рогови... Во големи црни роеви летаа над главата на камелеонот кој ја зароби Ливија. Тој само болскаше со своите рамнодушни рептилски очи а Ливија ни порачуваше да си одиме и дека ова е шансата да се вкуси рајот. Тоа што се случи потоа, го гледам неповрзано, во фрејмови: Ливија се топеше а камелеонот стануваше се позелен. На крајот како голема фосфорна планина претрча преку хоризонтот и веќе никогаш не се појави. Како ни Ливија. Останаа само лилавите крилца да не потсетуваат дека сè што лета може и да се изеде...