август/септември
п:павлова слободанка

 

с:се плашам

Се плашам. Се плашам. Страв ми е. А мислиш јас знам од што, мислиш знам зошто секогаш кога ке влезам во таа проклета куќа полека ми запира дишењето, а полсот ми забрзува. И тогаш кога долго време не сум влегла, неколку минути се доволни да се појави одбивноста, чувството на непожелност помеѓу тие ѕидови, желбата побргу да заминам. Некогаш е лесно, заминувам уште наредниот ден, но некогаш останувам и по цел месец. Секоја дамка на ѕидот ме потсетува на викотниците и тие одвратни гласови. Посакував да исчезнат засекогаш, заедно со грлата од кои излегуваа. Зависев од нив, ги сакав и ги мразев, ми беа потребни и не сакав да им се доближам. Не знаев кого да обвинам. Дел од вината прафрлав и врз себе. Не е доволен само еден икс хромозом да те обврзе да ги сакаш. А тука имаше четири негативно наелектризирани честички кои беа создадени една од друга но меѓусебно се одбиваа поради еднаквиот електорнски полнеж. Уште повеќе се плашам. Наликувам на нив, но успевам де се воздржам и да не го пренесам мојот страв надвор од ѕидовите. Ќе заминам, морам да заминам и тоа што поскоро, но овојпат засекогаш.




 

д:до врвот

На крај и самата се уверив во она што другите го мислеа за мене. Желбата да пејам и да станам MTV ѕвезда полека надвладеа над реалноста. Се имав пријавено на сите музички аудиции за кои дознав, а за оние кои не знаев ми кажа мајка ми. Таа вечер имаше една од тие аудиции. Настанот ми го окупираше целото тело, мислите ми беа насочени кон песната која ја одбрав. Не беше тоа песна која може секој да ја испее. Бев уверена дека ми одговара на бојата на гласот. Татко ми свиреше на клавирот а јас неколку часа по ред не можв да испејам повеќе од вториот стих. Пак почнав, Nights in white satin, never…. Зошто на учев англиски место германски?! Зборовите од вториот стих како да исчезнале од мојата меморија. Го земав текстот и истрчав надвор. Немав доволно време да го научам текстот, да ја запомнам мелодијата, да одберам соодветна облека, шминка. Влегов во својата соба и нервозно почнав да пребарувам низ гардеробата. Можеби црвениот фустан ке ги пополни празнините и пропустите во пеењето, можеби изгледот е поважен од гласот. Нема да забележат ако место втората почнам да ја пејам првата строфа од почеток или ако почнам малку подоцна од клавирот .Да , тоа треба да го направам, ке научам само една строфа и ке ја испејам два пати. Напнатоста растеше во мене. Се стемни - еден од знаците дека времето полека истекува, аудицијата е се поблиску.
Во 20:00 влегов во салата. Гокажав кодот од пораката со која се пријавив и ми залепија број. Стоев во ходнокот и не разговарав со никого. Зошто да им кажам што ке пеам, за некој во последен момент да се предомосли и да ја пее мојата песна, па после комисијата да ми каже дека сум испеала добро но сепак полошо од претходниот кандидат кој ја пеел истата песна. Очигледно беше дека сите гледаа во мене и нешто шепотеа. Колку само сакав да дознаам што зборуваат. Во нив не гледав луѓе. Гледав противници, ривали кои го заземаат моето место, ги мразев, ја мразев музиката што ја слушаат, ги мразев песните кои ги пееја таа вечер. Лажат кога велат дека не им е битно дали ке победат, дека дружењето им е поважно. Лажев и јас многу пати. Погледот ми се задржа врз девојката која ја имав некаде видено, само не знаев каде. По некое време се сетив. Таа е онаа пејачка од бендот кој настапуваше во истата оваа сала на претходната аудиција. Девојката доби добри оцени за нејзините вокални способности , но беше одбиена поради лошиот состав на нејзиниот бенд. Тешко им беше да го пратат нејзиниот глас со инструментите, па се слушаа некои одвратни звуци. Сега ги нема, а таа е тука да испее подобро од мене, можеби ја одбрала и мојата песна. Колку посакував тогаш татко и и мајка и никогаш да не се сретнеле. Или ако се родела само една година подоцна сега ке немаше право да се пријави. Ја замислував како одеднаш ја напушта салата и се запишува на економски место на музичка академија и веќе нема никаков допир со музиката. Лево до мене еден дечко свиреше на гитара и ја потпевнуваше песната која требаше да ја изведе таа вечер. Ваквите секогаш ја воодушевуваа комисијата, па добиваа поени за изведбата, за пеењето,а најмногу за милата фаца што ја имаа. Го извадив текстот од песната и од задната страна направив скица од него како свири на гитарата. Цртањето секогаш ме смируваше, но овој пат не ми помогна многу. Знаев дека требаше да ги искинам постерите кои ја рекламираа ова аудиција. Помалку информирани, помалку кокуренти. А овој толку добро се снаоѓаше измеѓу жиците, сигурно имал приватен учител кој го научил на вештината....Ги мразев сите. Зошто ми пречат во единствената работа без која не можам да си го замислам животот. Ако некој ме праша што би понела на пуст остров, одговорот сигурно ке биде музичкиот систем, клавирот на татко ми и сета музика која дотогаш ја имам снимано на дискови.
Конечно влегов, после долгото измачување и здодевното чекање. Се сеќавам дека беше точно 11:53 кога го слушнав мојот број и се појавив на сцената. Водителот ме најави како еден од најупорните кандидати во изминатите години. Го земав микрофонот, ја слушнав музиката која ме придружуваше. Само што почнав да пејам музиката запре. Пак сум задоцнила неколку секунди, па моите неартикулирани звуци ја иритираа публиката. Го извадив текстот. Ми беше страв да не го заборавам. Го слушнав клавирот и почнав на време. Онака како што планирав, ја испеав првата строфа два пати и замолчев. Ќе ве известиме ако сте една од кандидатите кои продолжуваат во полуфиналето, беше ладнокрвната изјава на комисијата. Зарем не можеа да кажат нешто повеќе, се излажав за фустанот, немаше никаково влијание. Барем еднаш да слушнев дека веднаш продолжувам во полуфиналето, знаев дека нема да се јават, секогаш истата приказна со божемното известување по телефон. Несвесно го испуштив текстот и излетав надвор. Плачев до наредниот ден. Утрото околу 9:00 ми заѕвони мобилниот. Цела ноќ си замислував како ми се јавуваат и ме прашуваат: “Вие ли сте канидатката со број 108287”.... А потоа ме известуваат дека сум влегла во полуфинале. Сега не знаев дали навистина ми ѕвони мобилниот или сеуште фантазирам. Одговорив на повокот. Ги слушнав зборовите од мојот сон. Ме замолија да се појавам во некое студио попладнето. Не престанав да сонувам и сега се замислував како ја снимам мојата прва песна. Стигнав во студиото точно на време. Здраво, кога ќе почнеме со снимање, прашав. Какво снимање, на што?! Па, вие ми се јавивте и ми рековте дека.... А, вие сте 108287? Да, договорив. Ваш ли е цртежов, ме прашаа. Да. Мојот пријател ќе ви ја позајми сопствената галерија на две недели за вашата прва изложба. Мојата изложба?! Да, имате три месеци да ја поготвите, ве замолува да се задржите на портрети...
По три месеци изложбата беше отворена. Стоејќи покрај моите слики и гледајќи во толпата која се воодушевува од нив, полека се навраќав на настаните од пред некое време. Безнадежниот вљубеник во музиката и ужасниот пејач стигна на врвот од она за кое беше најдобар. Како толку долго време желбата ја прикриваше и ја засенуваше вистината? Никогаш повторно не се пријавив на аудиција. На крај и самата се уверив во она што другите го мислеа за мене, ужасно пеев.



 

о:олеснување

Вечерва за прв пат видов полна месечина без да посакам желба. Немав ниедна, а не се чувствував празна. Не добив многу од претходно посакуваните работи, а не копнеев по нив. Ја видов најмалечката насмевка, и подарив поголема, ме исполни, ми го преполни срцето со нежност. Вечерва за прв пат влегов во загушливата соба , а можев да дишам, не го барав повеќе изгубеното време назад, ниту пак изгубените предмети. Се помирив дека веќе нема да ги видам. Ми се јави иако мислев дека ме заборавил. Ги потиснав викотниците, а се се случуваше побавно од порано кога се дерев да побрза. Никој не може да ме убеди дека она во кое верувам е лажно. И токму поради тоа, вечерва за прв пат, длабоко во мене, го пронајдов мирот кој одамна го загубив.


 

 

п:повеќе монолог отколку дијалог

Кога ќе остарам?

Ако некогаш го пуштиш телевозорот и гледаш вести место МТV, ако поминеш пред огледалото без да забележиш дека имаш три нови брчки помеѓу многуте други и веќе не се плашиш што ги имаш и ги добиваш, кога веќе нема да ти го отстапуваат столчето поради твојата бебешка фаца туку поради грпката, кога комшиите ќе пуштат Гранд Парада до даска а ти нема да се изнервираш зошто нема ни да ја слушнеш одвратната музика. Кога ќе престанеш да излегуваш надвор за да се напиеш кафе и тоа поради две причини, двата километри до кафичот ќе ги поминеш за пет часа, а втората, па немаш и друштво, мртви се скоро сите со кои излегуваваше. Наместо вицотека читаш само црна хроника и коментираш како денешниве деца не се како вие на времето, имаат се а не стекнале сами ништо, а се разголуваат по веснициве, не им е срам! Немаш поголем непријтел од самиот себе зошто секогаш забораваш да го исклушиш шпоретот или чешмата, неколку пати си паднала на главата додека едвај ги искачуваше скалите, па сега малиот мозок не воспоставува никаква рамнотежа. Раскажуваш за нештата кои те измачуваат, а слушателите постојано си ги бришат образите, ти веруваш дека се сожалиле со твојата судбина па сега плачат, а не ги забележуваш ситните капки кои си ги исплукала врз нив. Кога ќе го видиш најзгодниот дечко со плави очи облечен во искинати фармерки и наместо да бараш некој што го познава да ти го даде бројот, се обидуваш да се потсетиш кој беше бројот на Црвен Крст, да му дадат фармерки на детево, сигурно му е ладно. Кога зеленото светло на семафорот кај Рекорд трае колку еден твој чекор, па највројатно си остарела.



 

в:во знакот на четворката

Се’ беше нормално тој ден. Сестра ми по четврти пат дозна дека е во четврти месец и по четврети пат не занеше кој ја ставил во тој четврти месец. Тој по педесет и четврти пат и спомна за постоењето на кондомот, а по четврти пат помислив “Леле само да не е пак женско.” Татко ми, кога дозна дека веќе не се три туку четири, го стегна еден од четирите екстремитети, поточно левата рака. Викнавме брза помош, која како и по обичај не дојде на време. Па кога дојде, го одведоа и не дочека да го види четвртото. Коментарот на мајка ми, ладен како и обично беше – една уста отиде, друга ќе дојде. И нејзе се’ и беше нормално тој ден. Кога го донесоа ковчегот, немаше кој да го потфати од едната страна, па сестра ми, која тогаш случајно се најде во близина на колата, подаде рака од едната страна. Додека го носеа по скалите, и’ натежна па таа сосе ковчегот и сосе четвртото се стркала од четврти надолу. Порачавме уште еден ковчег, ама овој беше малку поширок, колку за тројца. Моравме што побрзо да се ослободиме од тројцата зошто сите беа по малку позеленети и бледи. Во 13:00, јас мајка ми и трите ги испративме тројцата и се вративме дома. Сеуште не беше баш се’ нормално. Малку од зеленото на тројцата претходно се истурило на скалите додека се тркалаа по нив, а мајка ми најде баш таму да згазне, па не прдолжи нагоре со нас, туку и таа се стркала надолу. Не ни преостана ништо друго мене и на трите, освен да ја пратиме кај другите тројца. Е, дури сега се’ се врати во нормала, односно заврши како што почна, нормално со бројот четири. Дознавме за четвртото, испративме четворица, а дома останавме четири.