2007:јули/август
општ конкурс

м:миндева милка

 

в:врата број 075

Колку пати да чукнеше на вратата, толку пати ти ја отварав.Додуша не ширум, но колку за да се појавеш и влезеш доволно. А ти влегуваше наметливо, природно и секако добронамерно.Затоа почнав со нетрпение да го очекувам чукањето на вратата. И бев пријатно изненадена од упорноста во ритамот што му недостига на мојот часовник. На стравот кој ме дрочи во сигурносниот свет му го покажав местото во ќошот на домот,најдалечниот и го посоветував да остане таму зошто е дојдено времето за негов одмор.
Сигурно сте се запрашале во животот барем еднаш, што е тоа што толку ми недостига а сте го немале.Недостига толку многу што дури создава болка И од неа се ве боли. А вие го барате тоа.Го барате, а не знаете што , какво е, колкаво е. па дури и зошто ви е, освен да ви ја излекува болката.Да ви ја успокои душата. Да ви го смири немирот. Да ви го донесе спокојот.
А кога ќе дојде не можете да го познаете, помирисате, вкусите.Чувствувате дека некој, нешто е во ваша близина и ви сигнализира нешто. Ве озрачува топлина, светлина, енергија.Па повеќе се смеете.Очите ви светат.Ви се движат сите делови од телото.И тешко ви оди со смирување на духот кој сака да се бунтува и станал (пре) многу љубопитен.А кога тој успеал да ве поведе со својата упорност, разумот ве враќа на почетната точка и ве прашува: Каде си тргнал?
Што сега? Уште ли ќе стагнираш во место?
Некој чука на вратата. Брзам да отворам.Не треба многу да чекаш да ти отворам.Денес е убав ден.Се познава по звукот на чукањето. А утре јас ќе затропам и ќе очекувам да ја отвориш твојата врата. Сакам да го видам твоето лице кога ќе видеш кој ти тропа.
 

 

к:контакт

Во Интернет кафето тоа претпладне ја немаше вообичаената гужва.Влеговме со мојата пријателка и со погледите прелетавме низ просторијата. Најдовме место кое ни одговара и се упативме кон него.
Момчето што работеше не поздрави оставајќи го господинот што седеше на првиот компјутер. Мојата пријателка љубезно и трпеливо ме воведуваше во работата со тие комуникатори што со својата таинствена моќ го имаат целиот свет во раце. И ако знаеш каде треба да стиснеш сите тајни ти се за миг достапни и откриени.
Кога завршивме со нашите обврски, тргнавме да си одиме. Во еден момент минувавме покрај човекот замислен во своите мисли и работа, мојата рака ја допре неговата. Го вратив во стварноста.Му го прекинав контактот со комуникациите.Се поздравивме и му реков дека сакаме соработка со него.
Изненаден или вчудоневиден беше, културен спрема мојата дигресија.Дури и љубезно се насмеа
како да се ослободи од ѓаволската моќ што ја има во машината.
Но ѓаволот не седи со скрстени раце. Тој си ги наплаќа сметките повеќекратно. И решил прекинатиот контакт да го пренасочи во друга насока.Од тогаш, честопати се потсетувам на зборовите од песната на Владо Јаневски,,тајно моја,,.