2007:јули/август
жанровски конкурс

ф:флора девојка

г:години: 32
п:професија/интереси: професор по македонски јазик / Добро и лошо слозени зборови во време кога се е повеќе од очајот, погледнато од височинка
н:нешто за себе: Моето за мене е комплексно како природата, не одам против ветрот , но одам спротивно покрај масата. Ласкањето веќе е лицемерие, па затоа секоја негативна критика е добра за мојот дух, зашто некој нареден пат ручекот це биде подобар, а кафето совршено средно. Па Па...
 д:досега објавено: објавена поезија во неколку локални Алманаси и поезија во Маргина во 2000, 11 автори од Прилеп
 

 

о:особености на соблекувањето во еден минат век

Мојата висост ја задоволи својата гладост кога на моето утринско масиче во бледо-црна боја мојот слуга Бродиврлд ми ја оставил поканата за присуство на вечера некаде, незнам каде, на некое си парти со незначително име, но куп гости. Искрено кажано бев зарадуван и восхитен. Долго време моите мечти се немаа рашетано низ тие долини, брегови од мисли во лицата на прекрасната земја, која многу често не ми е на дофат. И на моето масиче Бродиврлд ја потфрлил поканата, несомнено заклучив по начинот на која таа висеше од едниот крај, трчајќи по мојата помошничка Лабина , која пак потајно се гледа со еден сезонски прислужник со сумлива историја на внарешен живот. Мене ми пречат во одредена смисла пародиите на овие кукли во куклената претстава која сами си ја уредуваат. Јас ништо не можам да променам тука, кога сум само безнадежен гледач кој ги потплатува да издржат.Но мојата безнадежност се губи кога плаќајќи им за услугите, посебно на Лабина, ненаметливо во сумата објаснува дека е сместено и уживањето со неа. На почеток ми наметна една нелагодност и стегнатост зашто сепак интимате не е јавна, а ниту пак платежна. Нема врска , искоментира Лабина, тука такви сме по дух, незуздани, а сепак прислужинците мора да се на располагање кон господарите со сите можни потреби , внатрешн ии надворешни, па и така е отсекогаш и чинам засекош, не сомневајте се , не обеспокојувајте се, така не учеа од мали, секое одбивање носи несреќа. Па така прифатив да не одбивам и мојата безнадежност ги намали размерите претопувајЌи се во страст во многи лица кон мојата помошничка Лабина за која сметам дека е кучка со нежни заби. Моето достоинство на претпоставен и господар над нејзината личност се сведе на тоа што ја легнував нејзината облека на крајот од мојот кревет секојпат кога ќе ми се присакаше. Тоа е спротивно на моите убедувања на човек со висока скала за нормирање работи во животот , но ова некако ме опушташе. а таа беше итра секојпат кога ми ја уредуваше облеката. Едноставно немаше воздржување кога со голема почит и набрекнати дојки ги редеше моите работи по ормарите. Па тоа прекрстување со нозете, многу женски и толку примамливо божем ,случајно се подавше по креветот со расчакнати нозе протегајќи се и тетеравејќи се понешто, ништо. Мојата инфериорност беше на тест и секојпат попуштав кон таа волчја жена со врел здив и топла крв. Во тие мигови ја гледав ко епидемија како се шири по креветот и така немоќен мене ме зафаќаше и болно боледував во мигот да допрам до неа. Колку и да се бев убедувал да не ја чепкам повеќе зашто сепак се бев зарекол на верност кон мојата идна свршеница, а од свршување ни збор, сепак, не можев да воздржам , нејзините колена секојпт ме молеа, тивко и силно да ги раширам и се подавав по неа. Со бавни движења колебајќи се, но сигурно знаеќи дека сакам да ги раширам месетите нозе со морис на топлина се нурнував главечки меѓу тие ридови во кои огнот чинам никогаш не гаснеше. Со голема влажност почнував да го гаснам, лижам, гризам,штипам. Ме влечеше женската сила кон внатре и заборавав на воздржувањата и ветувањата, па така заедно ја паравме тишинита со звуци на предпарење. Моите прсти го допираа она кое само се подаваше и менував форми на сите женски обележја на нејзиното тело. Мојата машкост растеше до степен на втурнување во добро позната тјана на Лабина сместена онаму каде сите жени ја имаат, а таму бев разуздан и див, незауздан.Познато ми е тоа пространство внатре , но секојпат проучував одејќи до крај , негоре и надолу полево и подесно. Порите се разлеваа од влажността на двете тела и без времето беа врели взаемни, набрекнати. Тоа вајање на телата нема мерка ни големина, тоа е едноставно убавина, која јас и толку не ја знев , но Лабина ме научи. Тишината не напушташе , просторот го поленше нашиот спој и жар криковите, желбата за повеќе, зависнст од нештедливост , до немоќ. Папсување. И потоа јас повторно бев оној безначајниот во животот на Лабина , но нејзин господар кој се и наплаќа. Не ги споменувавем наштите дружења , тоа беше толку безначајно за неа, а сепак толку ниско за мене.
- Госодарот сега може да има пријатен ден, и ќе ја снемаше...
Нашата врска беше без врска , единоставен примерок на промискуитетнат употреба на телата, каде чувстават беа занемарливи. Во секој случај си имавме различни грижи и тегоби, неспоиви толку колку што се спојуваа нашите тела. Но сметам дека сепак во чинот на воздишки бевме доволно искрени, што ни беше мака подоцна да коментираме за тоа. Не газеше чувството на изневерување, но од две гледишта : на Лабина и моето.