јуни-јули
f:fish-er

http://ribaro.blog.com.mk



д:дијалог во монолог

Седев нарцисоидно пред огледалото во напуштената руина од колиба, која беше опседната со самата себе, а истовремено беше и мое засолниште. Колибата сите ја заобиколуваа. Јас пак, некако се чувствував спокоен тука.
Се прашував зошто?
Кога, однекаде, а како да беа од внатре, слушам гласови или можеби беше еден глас... (..хм..)


ПРВИОТ:  Зошто престанав да размислувам во стихови?
ВТОРИОТ:  Затоа што стиховите ја изгубија вербата во тебе.

ПРВИОТ:  Како престанав да размилувам во стихови?
ВТОРИОТ: Ја потиснуваше различноста што те двоеше од светот

ПРВИОТ:  Кога престанав да размислувам во стихови?
ВТОРИОТ: Тогаш, кога ти беше тешко да ја пренесеш мислата што ти ги стегаше градите.

ПРВИОТ:  Зошто ми беше тешко да ја пренесам мислата?
ВТОРИОТ: Затоа што сакаше да ја нема, зашто одбиваше да го прифатиш нејзиното постоење.

ПРВИОТ: Не одговараш на поставеното прашање.
Ајде повторно:
Зошто ми беше тешко да ја пренесам мислата?
ВТОРИОТ:
Затоа што тоа би било залудно потрошена мисла.

ПРВИОТ: Не сум задоволен од одговорот.
Обидисе за последен пат:
ВТОРИОТ: Затоа што градите си имаа други планови со мојата мисла.
Затоа што беа жедни за поинаква мисла.
Зато што тоа беше една од последните мисли, а тие го знаеја тоа.

ПРВИОТ: Како е бе можно градите да имаат свои планови?!
ВТОРИОТ: Ти, што се правиш на удрен?!
А, можно е да водиш дијалог во монолог?
Абе се си ебало мајката.
Ти велев да не поставуваш глупави прашања?!


(Краток молк...)


ПРВИОТ: Се обѕира околу себе
Гледаш сега што направи, оној мутавион што блее пред огледалоно не сети..
А зошто сето ова?
Затоа што си ја изгубил способноста да размислуваш во стихови.
Како некој да го боли кур за тоа.
Светов отиде у пичку матер, а ти се палиш на шизофренија како млад мајмун.
Оди бе... лечисе!
Бре манијачишта, сакаат да не ебат на здрав мозок!
ВТОРИОТ: Гледа збунето во првиот:
А што ти е тебе бе, јас уста не отворив?
Што не ќе слушне човек деновиве.
Сешто.
...

Тишината повторно ми го врати спокојот. Одразот во огледалото го регистрираше само моето присуство. Ја зедов дневната доза од лекови и прилегнав на железниот кревет, кој си имаше засебна приказна.

Имаше право ПРВИОН со неговиот последен коментар - помислев пред да потонам во еуфорија од спокојство.