2007:мај/јуни
жанровски конкурс

h:hula.hopa

hula.hopa@yahoo.com

 

о:очи, прв дел

Ги оставав раотите на страна само да се оглеам у синилото на бранчињата белини и црнилата на ладни удари што ме утресуеа. Некое си блесаво трескање од земја после разгледуење на сите можни жени шо се ставаа на висините на неколку сантиметри сценски настап со масивно развеани или боцкаво кратки а може и шнолирани косичиња или после погледите што беа скриени позади некои мистични брендови на наочарна. Обично беа со бели стомачињата шо се глеаа над траперските, до дупчето шо го викаа производ на сите згоди и незгоди, некое си централно место на организмот. Папок дупка. Или дупче. Како и да е беше дополнителелен извор за пиење. Беа и со скриени папочиња па ги вадеа рамењата надвор со сигурниот потег по секое седнување на стол, да ги стаат ноџињата скрстени една врз друга у некоја розева форма на нозе или проѕирнос на ХулаХоп со зајадливи повици и посакувања. Па после ме оставаа со размутавена глава откоа ќе ме одминат да ги слагам мистиките на деловите грло па надоле до листовите по мазните нозе и завршетоците на излезените прстиња од сандалите или босите чекори што ме газеа на мртво. Бев стратешки мртов после секое разминуење на девојка или будаластичната игривост на магичната линија на женка со дете покрај себе или тамо некоја ко на Рики мајчицата со две до три возрасни деца до себе со масивен атак за потреба да ги испроба можностите на своето тело со мутидимензионалната отворивос од сите страни од напред и назад, од потегот на дупките обрави на лицето обвиено у бои на белина, кафеност, тамо по некоја блек личнотија или бронsена, до кокалите на глуждовите и милото газе со својата линија што патува до фините розевкасти гладијатори на палењето, тие израстоците напред шо се стврднуеа на убаво угалени зборои, кај шо се цица некоја бела течнос. Се рачунав спермастично распрскан со можнос да се стаам у ритамот на драматичниов муабет на линиите на раздорот.
Ретки беа таквите женки шо беа готови да влезат у авантура со курлиња од околината на врсниците на нивните деца, али како и да му иде ако добро го исфорсираш муабетот со стартен муабет и јака форца на разбивање на погледот и капирање на потребата, може и јако да си поминеш.
Не беа сите женки исти, особено не тие шо те глеаа као свое дете, со честата потреба вербално да се испуцаваат со муабетот,
-Дали може да ми го стаиш?!,
со погледот дирекат у очите на моите потреси и морници, а се мислеше на куферот или нотесот на место, а може и некоја си форма на хартија шо ја принтале, некои весници и тамо друго, али имаа длабока потреба да ги кријат обоените магиски ритуали на темнините и светлините, будалетинките што ја криеа дента со месечинските напливи во трепкањето на инспирацијата и моментално затворање, на тие очите тибам. Најчесто од мене пошо ретко имав намера да се тргам од нив. Ги глеав дирекат. Па тука и тамо летаа разни насмевки со базичен муабет на похотлива дефиниција или само онакво наметливо иницијално мрдање на незаинтересиранос. Уствари беа драматично заинтересирани. Шо за доар муабет, пошо јак проценат од популациата премина у потрага на доар кур, педери и останати шо бараа единка од ист род, некоја интерсна дефиниција на смеа и останати дупења у шупак без можнос за драпање цициња, али имало и од билдерите така шо сите потреби биле задоолени, па така ќе му иде муабетот, идеме по штиклирани. Жените немаа време да чекаат, тоа беше игра шо ја добиваа секад. Па мислев да реагирам, па стоев, па се чекав, па пуштав асли окезен зуб и размрдани образи растегнати до уши и останато и обично погледот си минуеше, а инициациата беше остаена за некој друг. Некој друг шо ќе реагира. Ако па сеа глеам на тоа и не беше баш така. Го научив од Оги муабетот за инициациата.
-Брааат, ако те погледне, тука сме, разбираш.
-Ех!
-Е Е! на куров ех!, само треа да го осетиш моментот, се мења енергиа коа се погледнуеш, па била и јак факман со димензиа на академска величина.
Очите беа у смислата на внатрешните пориви и потрага по фини зборови на смирување и похотлива зајадливост при разминување или после допир, па бил и збор со искричава вреднос или оној допир шо ја има раката за свој заложник, а ретко и обратните мисли за поглед од страна, некоја си воаерска припременос. Сите очи беа малку да се задоволи некој шо живее у сонот на женските мисли и нивната разменлива енергија. Тоа беше муабетот. Размената на енергиата шо ја нудеа, па ако ја осетиш твоја е играта. Не сите го капраа муабетот.
Вивид ја немаше се до моментите коа се будев пред петлите со некои соништа на масивни тони црвенила вишни и она врз нив, со некоја похота и голотија на мазнотијата на телото и длапките, утопена у шлаг или шербет и очи шо те глеаат. Сеа мислев на Стела и мирисите на свежо бањати линии на телото шо бере цветои, будалаштиа шо ме тераше да ги рачунам месеците коа е родена. Двеста месеци брат! Двеста месечњак. Која величина тибам. Очите и изглеаа уше по невино од материјата на вртените попиња шо ги збираше и на висината на стројната става шо ме пратеше по сите соништа. Уштиклена, на сцените на своите потези со нозете, црната косичка и фините усни и газето размрдано. Па се крепев со мешаните овошја шо и се растекуваа по грлото и градите, телото шо го посакував, а го добив у мислите на растечените воштиа, вишните и сокот поплавен, со зборовите и мислите увиена у цветулиња и мириси.
Очи на минливоста и помирувањето, зборот и трепкавите денови и играта на Стела, и материите на Вивид и Црношија, бронзената Бернадет и рамето на белите потписи на голата богиња на мистичните игри на каменот и тумбањето на свеста, Лејди. Беа главни у моите вигорни денои коа ги мислев и коа ги допирав, по раце и по телото, по деловите од вратот и тука негде по стомавот.

Во смислaта zа мислата на женките и нивните зајадливи погледи и игри со свеста. Ме разбудија.

 

 

о:очи, втор дел

Мислата иала секоаш поопасен контекс од збороите. Не го знаев тоа доека не престанав да зборам. Не можев да ги сварам овие доека не се стаав на поеќе часовни затварања по соба и разлетуење на памет по таван и ведро или мутљак небо со линиа на силуета на жена и нејзините бедра. Сите жени ме прогонуеа, шо по стапалата разглоени со прстињата на мирно и похотливо повикуење или листоите на потколената или колената заседнати или легнати, испружени. Не можев да си ги сварам мислите на размрдано тело на женка без градник, па се прашуев како би било да имаат само едно плетено елече да им ги покрие раменцата и градите испружени, па биле и штица со заковано шајче, оние ѕиванчињата на Оги или млазни погони со мелкарски замав па и облечени у шорцои или фустанчиња или траперски, може и подолги ама со боси табани, чисто да се гледаат. Табаните облечени со рамно бели кондурна. Разни по големина, овие убаиве без гради ги сакав. Голи.
Нишо од ова не е кажано у живо. Некоа си мисла. Само ги глеав поетесите со разголени тела како читаат поезиа а може и да седат од страна, а овие другие се слагаа као сложувалки на моите платна на очиве. Овие сите други, со некои илузии на искривени орловски носои, искривени и набабрени носни линии, искривени нозе и меше подебелко со лелеава црна распуштена коса. Може и црвена. Беше тоа некоја друга спротивнос шо ме тераше да ги слагам идеите на женските тела доека ќутев. Не носеа штикларна, па идеите за настапите ги играа на сцените на мозочната виуга и плачењето. Оги никад не бирал, секад мислев на таа дебиластиа. Може и мене ми се стааше некоја слична идеа у мозак, иако глеав некоја уметнос на нивното тело. Похота и усмеани линии на усните коа ти зборат или коа те гледаат, а ќутат и у исто време лежат. Со голи аспекти од своето тело, особено тоа рамената па надолу или табаните шо ми го кинеа памет. Па незнаев шо да праам. Вероатно поарно беше да мислам.
Само дебил би ги занемарил женките од годиште постари од мене со деца до нив, овие некои желни и похотливи, мајчици, а малце поблиску до нив беа и женките со стегнати линии од табаните до полоината и каивчето, овие со годиште од над четириесе. Овие беа у законите на поминати децки болести од типот заебанциа на глеање ачик од прва или мисли за иднините.
-Сакаат да се ебат братче, дробеше Оги, ги заболе тибам. Не сакав да пропуштам ни една женка шо се дешааше у слични муабети. Не Црношија, а не и нејзините другарки Анета и Лидија, ги викаше врснички. Ги упознав низ мислите за фините потреби на нивните тела, прошетките по тревкастите градини со зелени бои и распосланите бедра на нивната желба под жалните врби и идеите за голотиата и овоштието, измешани. Се шо се деси у насмевката на Анета у некоја чудна искреснос на зајадливо и похотливо повикуење и збороите шо би можеле да потечат од телото на Лидија и нејзината силуета, со очите плачливи, па мислев да ја преминам Црношија низ раздорот на нејзините црнила од гради, пубисот и косичката, а можеби мислев и само да ги проектирам у мозак. Па така и испадна. Мислата да ме смири со опасностите од ќутливоста. Чудни опасности и мисли. И очите тука и тамо.
Како и да било мислите ме тераа на тоа за шо ми била проектирана мозочнава маса, само шО!! жив ти све иаше тука некаква си опаснос. Изглеа не мислев на тоа. Изглеа го глеав имотот на женското тело од големините на сите понори и падот на напашаните зборои после читливите мисли. Не посебно опасни.