2007:мај/јуни
жанровски
конкурс
d:dozgulpmus
d:dozgulpmus
почина
И што ако се разбудам? Треба повторно да го преживувам она од вчера? Уште
едно пладне, уште еден вторник, уште еден март. Уште една цела година и
уште еден живот. Уште една смрт. Ја изгубив битката барајќи ги сетилата.
Ги изгубив знаците барајќи те тебе. Меур сапуница околу мене, ете тоа сум
јас. Се гледам, човек, кој не може да ја види својата конкавна засјаеност.
Да види и да научи дека меурот можеш да го штитиш единствено ако се наоѓаш
надвор од него, а не внатре. Таму, во меурот, во совршен мозаик се
вклопиле сите мои сетила, сите знаци и системи. Што сум без нив? Што е
човекот без нив, ако не меур сапуница кој се провлекува низ разиграните
детски прсти, носен од кратките воздушни струења?
Кој ја води играта, детето или меурот?
Среќа. Среќата го гради мојот живот.
Биди среќен, заспиј и разбуди се.
Биди несреќен и исчезни во будноста без сон.
Столна ламба и дрвена столица. Налактен на масата ги распостелувам
празните партитури. Станав за да те запишам. Соништата се секогаш
совршени. Стравот настапува кога ќе се обидеш да ги раскажеш. Но еве,
сеуште те слушам, сеуште си во мојата глава. Ах, кога би имал некој
препишувач, кој музиката би ја ставил на хартија, директно од мојата
глава, да не мора да се прашувам дали е точно тоа што сум го запишал. Да
се навраќам, да проверувам и да губам од својата истрајност.
Издржи и биди брз. Не смее да исчезне. Премногу е важно. Премногу е
совршено.
Моливот е фиксиран во ковчестиве прсти но, не може да пишува. Се обидувам
повторно и повторно. Не гледам трага, ниту вдлабнатина на хартијата. Можно
ли е свеста да биде толку злобна со мене? Треба повторно да се разбудам?
Ќе исчезне музикава? Можеби не треба да се будам.
Возбудено грло и студено вино кое навлажнува. Знам, буден сум. Сеуште те
слушам во главава. Која несреќа. Да полудиш во сопствената совршеност. Ги
проверив завршените партитури. И тие беа празни. Што? Нотите исчезнале? А
што ако те оставам незапишана? Што барам јас од сето ова? Признание од
другите? Јас сум тој што е битен тука? Не! Целта, ако воопшто постои, е
поголема. Многу поголема. Таа е за сите! Мора да те чујат и останатите!
Мора!
Излегов и трчав. Ги гонев луѓето преколнувајќи ги да ја слушнат музиката,
да те слушнат тебе. Викав “слушајте, слушајте!” Сите бегаа и јас бев луд
меѓу нив. Направив дупка во черепот со цел да излезеш и луѓето да почнат
да плачат од радост. Вриштеа од избезуменост! Сега бев уште повеќе луд
меѓу нив. Отворив уште една дупка во черепот, а луѓето пак ништо не можеа
да чујат. “Зарем сте глуви?” – прашував. На третата дупка умрев. Смртта
секогаш сум ја доловувал како набљудувач. Никогаш не сум ја доживеал, а и
сега, додека умирав, го гледав моето крваво лице на влажната улица и
повторно се почувствував како набљудувач. Јас набљудував, а тој што умре
беше некој друг. Насмевка.
Што е со оној кој не може да слуша? Велат, неговите останати сетила го
заменуваат овој хендикеп, и личноста подобро набљудува, подобро распознава
допирајќи...
Што ако совршеното дојде во звучна форма? Совршениот ОДГОВОР! Што велат на
тоа? Повторно среќа? Несреќа? Ќе го слушнеме ли звукот со нашите раце или
очи?
Ме разбуди. Не ме оставаш да спијам но, буди ме секогаш кога си ваква.
Нека убоста твоја не’ буди секое утро! Станав за да те запишам. Моливот
исчезнал, а пенкалото пресушило. Отварам книги и сите се празни. Бели
листови хартија од кои не можам да доловам ништо. Одбрав книга и го
пресеков показалецот. Црвенилото почна да те истура и ти почна да сјаеш,
баш како во мојот сон. Совршен е сонот, совршена си и ти во неговата будна
проекција. Крвта беше тенка и не можеше да ги стигне моите мисли, па така
ја пресеков дланката. Бликна црвенилото и сега мислите се натпреваруваа со
тебе. Ти која шприцаше од мојата рака. Пишував занесен, пишував долго, и
искрварив до смрт. Смртта секогаш сум ја доловувал како набљудувач. Крвта
бев јас, а телото кое падна и умре пред мене ми беше непознато. Кога само
би можел да ја доживеам. Насмевка.
Што е со оној кој не гледа? Велат, неговите останати сетила го заменуваат
овој хендикеп, и личноста подобро слуша, подобро распознава допирајќи...
Што ако совршеното дојде во визуелна форма? Совршениот ОДГОВОР! Што велат
на тоа? Повторно среќа? Несреќа? Ќе го погледнеме ли спектарот бои со
нашите раце или уши?
Повторно се разбудив. Сега ти беше до мене, будна. Ја исполни својата уста
со мене, а јас растев. Замижав, но кога ги отворив капаците, не те видов.
А ти беше сеуште на истото место. Те чувствував. Подобро вака. Не мора да
гледам. Почнав да зборувам. Зборував долго и сигурен сум дека во еден
момент нешто прашав. Чекав, а не добив одговор. Слушам, ништо. Зборувам,
не си го наоѓам гласот. Не слушам? Ако, подобро вака. Цело мое тело е
свртено кон тебе. Засилено чувствувам. Бакнеж. Нешто фали. Усните се тука,
мирисот е тука, но си го изгубила вкусот. Каде? Не те вкусувам. Ако, можам
и без тоа. Сега сум во тебе, но тоа е се'. И мирисот исчезна. И јас
исчезнувам. Ти си тука, над мене, но, бледнееш. Уште малку. Уште? Уште
малку. Уште? Не. Толку. Не остана ништо. Претпоставувам дека ти си тука,
но не и јас, или, не јас кој чувствува.
Си ја распознавам мислата. Уште е јасна, но нешто и’ фали. Не е комплетна.
Не бара да биде реализирана. Нема цел. И сега што? Тоа е се?
Смртта секогаш сум ја доловувал како набљудувач. Сега не. Сега бев јас тој
кој што умира. Немаше други околу мене кои ќе ме заменат. Набљудувачот
стана набљудуван.
Што е човекот без своите сетила, ако не смрт? Да, смрт. Ништо повеќе.
Дозгулпмус почина.
а:андрогина интерсексуалност
Кога би се родил човек кој би бил подеднаква мешавина од сите луѓе на
планетава, тој не би изгледал премногу лошо, ниту пак премногу добро. Не
би бил многу богат, но не би бил ни многу сиромав. Ниту би бил бел или пак
црн. Не би бил премногу болен, но ни премногу здрав. Секако, би зборувал
на јазик кој би бил сличен на сите јазици, но тој јазик нема да е ниту
француски, ниту македонски, ниту кој било друг јазик. Неговиот карактер ќе
биде тешко одредлив, бидејќи човекот би бил разговорлив колку и ќутлив,
разбирлив колку и неразбирлив, доверлив колку и недоверлив. Би се
облекувал како секој од нас, но не би наликувал на никој, истовремено
наликувајќи на сите. Би изневерувал исто онолку колку што би бил верен. Би
сакал жени, но и мажи. Би сакал жени кои сакаат да бидат мажи и мажи кои
сакаат да бидат жени. А нашиот човек би бил маж, подеднакво колку што би
бил жена, и би посакувал да биде маж или жена, исто колку што и не би
посакувал, без разлика што е, дали маж или жена. Би бил среќен колку и
тажен, а никогаш среќен, или пак тажен. Вие би биле 6.653.656.975-ти дел
од тој човек и би биле подеднакво важни како и сите други, но и потполно
безначајни во однос на истите.
Бидејќи ова е невозможно, подеднакво колку што е возможно, тогаш и нашиот
човек е невозможен, подеднакво колку што е возможен, но вие секако дека
морате да продолжите да размислувате за него.
к:кратка историја на иднината
Дејствието се одвива во новиот трговски центар во Скопје, а годината е
3072. Во центарот на целиот комплекс се наоѓа одвоен простор чија
внатрешност симулира природа. Освен природните елементи, на сцената, меѓу
другите материјали, се наоѓаат и кожи, дрва, бакарни производи... Околу
секој од овие материјали стојат соодветни алати. Покрај алатите се наоѓаат
метални луѓе кои се облечени во стара македонска селска облека. Пред секој
од овие метални луѓе стои објаснување. Цел овој простор е застаклен, а тоа
овозможува да биде набљудуван од луѓето кои се наоѓаат од надворешната
страна. Стакленикот постојано ротира, а на горниот раб стои табла на која
пишува:
МАКЕДОНСКО НАСЛЕДСТВО: ИЗУМРЕНИ ЗАНАЕТИ ОД ОВОЈ ПРОСТОР
Надвор од стакленикот се одвива тотална визуелна спротивност. Првиот дел
од присутните во трговскиот стојат и воопшто не чекорат. Држат малечки
метални направи во своите раце. Кога ќе притиснат на едно од копчињата на
направата, тие се телепортираат на друго место во трговскиот. Така ги
разгледуваат излозите. Другиот дел од присутните не ја користи
телепортацијата, меѓутоа кога ќе притиснат на истата направа, некој излог
се појавува пред нив. Така “шетаат” низ трговскиот. Еден човек се појавува
со својот деветгодишен син. Пред нив се наоѓа излог со играчки. Играчките
многу личат на металните направи кои сите од луѓето ги имаат, а околу нив
се проектира тродимензионална слика. Детето се радува.
“Сине, ајде да одиме до стакленикот. Делува егзотично”. Се телепортираат
до стакленикот.
“Тато, а што е ова?” – прашува синот.
“Ова сине се твоите прадедовци”.
“А што прават тие?”
“Работат. Секој човек има посебен занает, гледаш?”
“Зошто го немаат ова?” – покажува на својата метална направа.
“Не им било потребно. Живееле сосема поинаку”.
“Живееле во пештери?”
“Можеби сине, не сум сигурен! Нели сакаше да разгледаме уште играчки?”
Детето се доближува до стакленикот кој цело време се врти и почнува да
чита.
- Абаџија – изработувач на облека од волнено платно - шајак.
“Тато, што е шајак?”
“Не знам сине”.
- Терзија – изработувач на чоја.
“Тато, што е чоја?”
“Не знам сине”.
- Мутавџија – изработувач на покривки и вреќи од козина.
“Тато, а што е козина?”
“Не знам сине. Зошто ме прашуваш? Веројатно има објаснување и за тоа”.
Детето се откажува од прашањата и продолжува да чита во себе.
- Акџиица – организатор и подготвувач на свадбени веселби.
- Кафтанџија – изработувач на старовремска облека.
- Ќерестенџија – трговец со градежен материјал.
- Бичкиџија – изработувач на дрвена граѓа.
- Дограмаџија – столар.
- Сарачкија - изработувач на седла и узди.
- Казанџија – изработувач на садови за домаќинството и предмети од бакар.
- Дустабанџија – изработувач на влечки.
- Кујунџија – изработувач на накит од злато и сребро.
- Копаничар – изработувач на... - детето продолжува да ги чита само
називите на занаетчиите.
- Јорганџија, бунарџија, сабјар, наланџија, срмаџија, шаторџија, шапкар,
алваџија, бозачија, сојулџија-водоводџија, мумџија-свеќар, калдрмаџија,
саатчија...
“Сине, погледај! SONY PSP707 DB URRSDPDT SANM KFYYNY!!!” – го прекина
таткото.
“Каде тато?” – се заинтересира детето. “Го гледам, ајде да одиме! А тато,
зошто овие луѓе исчезнале?!”
“Не знам сине. Навистина не знам... Можеби си го пропуштил објаснувањето?”
Таткото ја зеде раката од синот, притисна две копчиња на својата метална
направа и двајцата исчезнаа од пред стакленикот. Стакленикот остана без
ниеден набљудувач. Металните луѓе продолжија да ротираат, менувајќи ја
бојата на своите лица под силните рефлектори. Две времиња, еден простор, и
нешто метално во нивните раце, кое ниту јас не го разбирам.
читајте:
драма од дозгулпмус!