2007:мај/јуни
општ конкурс

д:димковска драгица

г:години:22
н:нешто за себе: дипломирана, вработена, пишувам поезија, се обидувам да пишувам раскази, работам на идеја за роман...
ddimkovska@yahoo.com

 

ц:цветови

Стефаниус се роди во модерна болница во градот Њубјорк. Прво што здогледа беше зелен покрив и на него цветови во разни бои. Некој истражувач само што беше дошол до сознание дека децата треба да растат во топла и пријатна средина уште од самиот почеток на нивното зачнвање, но како што беше тешко да се насликаат цветови во матката на мајка, политичарите решија првото нешто што ќе треба да го види секое дете да биде цвет.
И така стана. Догма во целиот свет.
Цвет. Дете и цвет.
Секој дом набргу стана пролет. Повторно се вратија во мода тапети и тоа се произведуваа само цветни. Цветни завеси повторно ги закитија прозорците.
Цветните акции рипнаа, експлодираа. Сега и златото беше поевтино.
Холандија стана најбогата земја, а мртвата природа на Ван Гог непроценлива.
Во таква еден пролетна атмосфера се роди Стефаниус.
Заплака и отпрвин не можеше да ги види цветовите. Но, отпосле кога стана свесен, едноставно не можеше да живее без нив. Постојано гледаше во плафонот или спиеше, барем додека лежеа со мајка му во болница.
Како и сите други нормални деца, порасна во цветна градинка и најпосле појде во прво цветно одделение.
Се беше нормално, весело, шарено и детско во неговиот свет, се додека не се качи со неговите родители на авион. Татко му доби работа во Јужна Америка.
Се погоди тој ден да има многу деца во авионот, а се погоди исто така авион без цветови. Имено дизајнерите не обратиле внимание на психолошката карактеристика на малите уживачи на услугата и пропуштиле толку важна вистина.
Настана бунт. Децата вриштеа, родителите не можеа да ги смират,настана мешаница. Некои почнаа со шлаканици да ги маваат своите деца, други почнаа да плачат, некои не обрнуваа внимание. Во тој момент, едно момче на отприлика 3 години, ненадејно влезе во кабината во која, како што одредила субината имаше само еден пилот.
Сакам цветови, сакам цветче! – плачеше кутрото и сосема случајно и ненамерно го погоди пилотот со тврдо топче во главата, направено од некој специјален материјал кој не се топеше, не беше тежок, но учасно тврд. Не го удри толку силно, туку го погоди онака незгодно, како што се случува кога никој не се надева на несреќа. Пилотот во тој момент избуби рамнотежа и падна.
Мртов.
Дали од топчето, дали од желбата на природата или поради вревата, а неговите нерви беа слаби, никогаш не дознавме, затоа што набргу сите во авионот паднаа.
И набргу потоа сите беа мртви.
Освен можеби едно дете.
Стефаниус.
Се разбуди сам после некое време, закачен за една гранка, во некоја голема шума, за каква претходно само беше слушал, некаде случајно.
Стефаниус рипна и се најде среде големи зелени листови што личеа на папрат и беа два пати поголеми од него.
Талкаше Стефаниус, гладен и мокар шеснаесет саати, не знаејќИ што се случува, се додека не дојде до првиот мртов човек. Право, дојде и до вториот, третиот, се додека не ги најде своите родители.
Заплака и почувствува нешто запрв пат.
Ги мразеше цветовите.
Неговиот свет, стана негов непријател.
Плачеше малку, доволно за да свати дека мора да се движИ избирајќИ еден правец, за да некогаш излезе од овие големи зелени листови.
Одеше Стефаниус, можеби денови, месеци или години.
Не беше важно, мораше да се изоди тој долг пат.
Сретна дрво со големи црни плодови, а внатре полни со црвеникава течност, како крв. Ја испи. Ги нарече крвовчиња.
Стретна голема мачка, поголема и од креветот во кој спиеше. Ја нарече мачиште.
Мачиште беше се. Коњче или пријателче. Ја јаваша, ја галеше, ја тепаше. а таа молчеше.
Интересно беше, како што стои запишано некаде дека дури тоа големо мачиште со некој страв гледало во очите на Стефаниус.
Сретна дрва високи како зградата која и не ја помнеше веќе, но сепак по некоја инерција таа некаде потоеше и тој го знаеше тоа.
Веќе и брада имаше кога престана да се сеќава на светот, но сепак чувствуваше дека тој постоеше, таму надвор, некаде и чека да се појави тој.
Човекот што ги мразеше цвеќињата.
Стои запишано дека трагал и се надевал. Понекогаш дури и трчал кон излезот. Крајот. Рампата. Песокта.
Стефаниус немал компас и не можел толку лесно да го најде патот, а и шумата била прегуста, превисока, преубава.
Умрел на границата, потпрен до стебло од дравото на кое растеа крвавчињата, а мачиштето до него. Пред него имало река,а покрај неа црвени цветови со пупки широко отворени.
Погледот, пишува втренчен бил во еден од нив. Најголемиот , најубавиот.
Таков имаше во неговата собичка, малечка на шестиот кат во високата триесетокатница во њубјорк.
Тој не памети, но паметат сведоците. Паметат спомените.
Секогаш памети минатото.
Велат и не било првпат да дојде Стефаниус до границата, доагал тој и претходно, но секогаш се враќал.
 

 

х:хоризонт

Она што сакам да го раскажам се случи многу одамна ( понекогаш помислувам дека сите приказни ми почнуваат со зборот се случи многу одамна, се надевам нема да помислите дека сум толку остарен/а). Ставив точка, во ред продолжувам. Се случи одамна и не е нешто посебно важно денеска за мене, а можеби и за вас, мегутоа никогаш не заборавив.
Сметам дека вреди да се пишува за едно време во кое децата беа попаметни од нас, помудри, потрпеливи и позлобни.
Себастијан беше мојот прв комшија, постар од мене неколку дена, ама јас сметав дека е постар неколку години ( тогаш времето ништо не ми значеше ). Ако некој кажеше нешто што не треба тука беше Себастијан, ако некој ме закачаше повторно тука беше тој, па дури и ако некој беше добар со мене, повторно тука беше тој. Секогаш заедно, никогаш едно. Неговиот свет беа облаците и сонцето кое некаде секоја вечер во различно време се губеше. Ѕвездите беа неговото покривало. Сонуваше за светови одзади местото каде се губеше сонцето, кое подоцна сама и без него открив дека се вика хоризонт, а сакаше да порасне што побрзо за да ги дофато ѕвездите. Носеше широки панталони и црвени маици, оние останати од брат му. Синилото во неговите очи беше посино од очилата кои гордо стоеја на преградата мегу нив и таа коска малку поткрента од ударот кој го прими од татака си пред да ја напушти куќата во која живееше со мајка си. Куќата во која ја најде истата таа жена шест месеци и дванаесет дена подоцна како спие, за да никогаш повеќе не се разбуди.
Тогаш себастиајн имаше 12 години.
Јас го познавав од 5 ден од неговото рагање. Не се секавам, но тој велеше дека сум пллачела толку што морал од медицинскати сестри да бара чепклаки за да си ги затне ушите. Ми беше жал за него, мора многу да пател во моментитте кога сум испуштала крици, само затоа што сум била гладна, затоа што после се покажа дека млекото на мајка ми било премногу слабо.
Како и да, тој беше мојот се. Свет во селото во кое имавме среќа да бидеме родени. Море, во кое секој ден ја влажневме нашата клучна коска или раменици. Ветер кој дуваше толку силно што понекогаш се случуваше да ги однесе покривите на крајбрежните куќички на риболовците.
Риболовот – со тоа се занимаваа сите. Мислам мажИ. Жените беа поштедени. Не уживаа во миризбатта на морето, но затоа тешкиот мирис на препржени шкампи беше нивниот парфем. Замислете место каде што секоја жена, секогаш мириса исто.
Тоа беше Брајвинио.
Во тоа Брајвинио се случија нашите животи, нашите надежИ, желби и разделби.
Моите и едната на Себастијан.
Хоризонтот.
Ќе го дофатам! – ми рече. Еден ден. и ќе те понесам со себе. Ќе ти купам миризлива вода и ќе те однесам некаде каде ќе јадеме суви сливи.
Зошто суви, Себастијан? - прашав.
Затоа што се отстоени и постари, а со времето работите стануваат подобри.
Надеж ли е тоа? прашав.
Не, вистина е. Времето копа по покривката и се внурнува во сите пукнатитни кои сливата заборавила да ги затвори. Шеќерот се зголемува и таа станува послатка.
Кога? прашав
Кога ќе посакаш! одговори.
Сакам! реков
Не се уште. Тогаш кога ќе ја забележам светлината во твоите очи.
Каква светлина?
Онаа која сама ќе ги побара сливите.
Замолчев, зашто не разбрав. Не го прашав никогаш дали тој разбра, но некако знаев.
Не прашав зашто еден ден додека ловеше риба, изгуби контрола над чумот, се заниша и падна. Не знам зошто никогаш не излезе повторно на брегот пред каменот на кој гуштерот ја полнеше својата убавина, како во денот кога чекав да дојде зашто почувствував голема глад.
Ми се јадеа сливи.
Суви сливи од кај хоризонтот.
Чекам и ден денес, зашто не сакам да верувам дека заминал без да ме почека, сам на тој хоризонт, кај и да е.
 

 

 

с:средба

Вчера бев сведок на едно сретнување, поточно средба каква што може да постои мегу двајца пријатели со сосема спротивни карактери. Едниот од нив носеше сламен шешир и имаше лице избраздено, не од брчки како што помисливте Вие во моментов, не ,не, туку од мисли. Ги знаете оние лица на кои едно подруго се запишани мислите на носителот односно мислителот. Не носи очила со голема диоптрија, туку е едностевен, млад човек. Шеширот рече го носи за да се заштити од ултра виолетовото штетно зрачење. Нвистина паметно, го пофали вториот, а така помислив и јас. Неговите панталони беа калливи и долги, носени, како за некој кој долго размислувајќИ немал време да купи нови.
Овој другиот е постар човек и носи убав, чоен шешир. Наговото палто е скоро сошиено, но сепак рацете му се подолги од ракавите. Чудно е што носи чадор иако не врне.
Отпрвин долго се гледаа, без да изговорат ниту збор, после некое време се гушнаа и ги измешаа двете солзи кои како по договор се стркалаа низ двете различни лица. и одеднаш си заминаа.
Кој е тој? Го прашав младиот човек. Ја имав таа привилегија затоа што тој е мојот брат, напати толку спомнуван и вие сигурно сте слушнале за него, тој е оној кој ја напишаа онаа книга за среќата. Ветувше многу тој, по мое инсистирање наречен пергамент, зашто и таков беше – денеска бесценет.
Младиот човек, брат ми, ги пишуваше толку внимателно, што понекогаш косата ми се креваше од таа спонтаност и бавност. Го прашував што е толку тешко да се напише книга, па јас моите ги пишував за момент, не размислував, само запишував мисли, а тој ми одговараше дека убавината на работите е во нивната бавност за градење и обликување. Брзите работи биле безвредни, велеше тој, без никава смисла и убавина. Полека градените мисли се постојани и вистинити,а среќата била во вистината.
Како и да е јас никогаш не прочитав ништо од тој пергамент, зашто открив проблем, навистина голем проблем. Имено, во моментот кога некој друг ќе земеше да ги чита страниците, напишаното се губеше и буквите Исчезнуваа во воздухот. Ги гледав, а не можев да ги фатам.
Најлошо од се е што никогаш не успеав да му го докажам тоа на младиот човек, зашто во моментот пак, кога тој ја фаќаше книгата буквите се враќаа на свое место.
Тоа е човекот кој ја разбира мојата книга ! – ми одговори.
Ама кој може да ја види книгата?
Господ рече, зашто само тој може да ја погледне мојата душа.