2007:март/април
општ конкурс

н:николовска милена

 

и:илјада ст...

„Еден, два, три...“ почнувам да бројам веднаш штом излегувам од зградата, воздивнувајќи длабоко и како таа воздишка да ја изразува дефинитивноста и конечноста на одлуката што сосема ненадајно но решително се наметнува во моите мисли. „Значи ќе ги бројам чекорите до болницата. Да, тоа секако е подобро одошто да мислам на разни таму инфузии, на снимки и дијагнози, на малограѓани со медицински дипломи, на шмизли што носат мантили на сестри, на вообразени болни што уживаат во својата измислена болест. Така ќе ги гледам само бројките пред себе, обични, едноцифрени и повеќецифрени броеви, наместо сликата на мојата немоќна мајка во болничкиот кревет, наместо загрижениот израз на лицето на татко ми што секогаш одново ме убива, да, тоа ќе го оставам за подоцна, кога ќе стасам во болницата и кога сето тоа ќе биде неминовно заради мојата присутност таму, а сега, сега едноставно ќе бројам, ќе ги бројам чекорите до болницата како што се бројат овци кога имаш несоница, и тоа сигурно ќе успее, мора да успее...“
„Дванаесет, тринаесет, четиринаесет... И навистина колку чекори има до болницата, или до работа, или пак до зградата на Ана? И зошто досега не сум помислила дека треба да си бројам додека одам, а ете тоа би можело да биде вака интересно и јас би можела да знам секоја релација да ја измерам со чекори, а тоа верувам, никој досега не го направил, иако можеби се обидел и јас би била единствена...“
Стоп. Се запирам за момент. „Залутав малку со мислите и почнав рутински да бројам, кој беше последниот број што го изговорив? Ах, да, до триесет и четири стигнав, но сепак ми се чини оти подобро ќе биде да не бројам на овој начин, прмногу се долги имињата на броевите, па дури и во мислите треба повеќе од една секунда додека ги изговориш. Значи, од сега ќе бројам само од еден до десет, изговарајќи ги на крајот само десетките, а подоцна и стотките. Значи триесет и пет, шест, седум, осум, девет, четириесет, еден два три...“
И еве полека веќе почнува да успева, сега веќе јасно ги гледам бројчињата пред себе, а и броењето вака оди побрзо, па со тоа и чекорите се забрзуваат, одам се побрзо и побрзо, одеднаш се создава некаков ритам што се повеќе ми се допаѓа, дури почнувам да потскокнувам и моето чекорење преминува во танцување на некаква чудна мелодија, чиешто темпо се создава според должината на имињата на броевите.
Ја поминувам втората стотка кога од другата страна на улицата го забележувам колегата Диме и одеднаш го прекинувам танцот без ниту да помислам на тоа, но сепак продолжувам да бројам забрзувајќи го чекорот и надевајќи се дека нема да ме види. Но залудно, тој е веќе пред мене и еве отвора уста да ми каже нешто. Застанувам. „Двеста четириесет и осум, двеста четириесет и осум...“, повторувам за да не заборавам до каде стасав.
- Ех, нема нема, па тебе ќе те сретнам – ми вели Диме, подавајќи ја раката за поздрав. – Каде си тргнала?
- Во болница – му велам, прифаќајќи ја подадената рака и веднаш одново ослободувајќи ја.
- Кај мајка ти? – ме прашува.
„Па кај мајка ми, се разбира“, си мислам и веќе почнува да ме фаќа нервоза и решавам дека морам веднаш да се ослободам од него. „Двеста четириесет и осум“ упорно повторувам во себе.
- Да – му одговорам со воздишка.
Диме молчи како да очекува да кажам уште нешто.
- Нема да ме прашаш кај сум тргнал јас? – ме прашува со тон во кој се чувствува нестрпливоста веднаш да одговори на сопственото прашање. И веќе отвара уста за да одговори, но јас го пресекувам.
- Знам – му велам, - си бил во кладилница и си добил.
- Сто евра и тоа, ми вели и ми мафта со ливчето пред очите.
- Ти нема да ме прашаш како е мајка ми? – го прашувам, свесна дека се чувствува доза на злоба во мојот тон.
Диме молчи со наведната глава, а јас одеднаш се стресувам од помислата на одговорот на тоа прашање. И незнам дали му се лутам повеќе што не го постави тоа прашање или што ме натера јас да го поставам.
- И како... – почнува тој, но веднаш го прекинувам.
- Не е важно – му велам, - само те молам продолжи кај што си тргнал.
Тој заминува засрамено а јас сеуште стојам на истото место. „Не и е добро на мајка ми, воопшто не и е добро... и не се знае... Двеста четириесет и осум“, се досетувам и продолжувам. „И девет, двеста педесет, двеста педесет и еден...“
И одново гледам само броеви пред себе и одново се создава некаква мелодија на која како да не чекорам, ами танцувам; некаква весела мелодија што ме тера да потскокнувам, па дури и да пеам во себе. „Пет-сто осум-де-сет и два, и три и че-ти-ри...“ и решавам дека морам, навистина морам да знам колку чекори има до болницата, и единствено тоа е важно во овој момент. „Тоа морам да го знам, зашто така ќе знам колку чекори има до болницата, зашто...“
Точно на седумстотиот чекор пред мене се исправа жолтото камено здание на училиштето кадешто учев и одеднаш наместо броевите во мислите се гледам себеси пред дваесет години, на првиот училишен ден, исплашена и возбудена со мајка ми која ме држи за рака и ми вели дека се гордее со мене што толку сум пораснала, дека ќе бидам најдобра ученичка, а нејзиниот глас, топол и нежен, звучи така уверливо што моите стравови полека исчезнуваат и нив ги заменува чувство на сигурност, а на лицето конечно ми се појавува насмевка и ја погледнувам со поглед полн со доверба...
„Значи до училитето има точно седумстотини чекори“, си мислам како да сакам со тој број да урнам седумстотини планини што одеднаш ми натежнуваат, да запрам седумстотини реки кои се спремаат да излезат од моите очи и да ја преплават улицата, да го потонат училиштето. „Седумстотини и еден“, си велам, помрднувајќи ја нанапред десната нога и стегајќи ги цврсто забите, присетувајќи се на моето решение да мислам само на броевите и на чекорите до болницата. А болницата е веќе близу, мошне близу...
Избројувам уште неколку стотки кога почнувам да забележувам луѓе во бели мантили и да чувствувам продорен и тежок мирис на лекови, а за уште неколку десетици се појавува аголот од зградата на болницата зад високите крошни на дрвјата од левата страна на улицата. Моето броење станува се потивко и полабаво заради глетката и мирисот на лекови и јас за инает ги извикувам броевите се погласно во мислите, несакајќи да му се предадам на чувството на страв што почнува да се таложи во моите гради, а моето срце небаре почнува заедно со мене да ги брои чекорите, небаре ја следи мелодијата како некој придружен инструмент, па се посилно и посилно чука. Викам, вриштам во себе броејќи, а веќе сум на прагот и следниот чекор ќе го поминам и ќе знам точно колку чекори има од дома до болницата. „Значи до болницата има точно илјада ст..“
- Лекарот вели дека деновите и се избројани, - ми вели татко ми со солзи во очите, пречекувајќи ме на прагот и силно стиснувајќи ме во своите прегратки.