в:василева анета

н:неоегзистенционализам: точка во утробата

Суд

    -Архангелу! И простив на мајката зошто се покаја и посака да живее! Врати ú ја душата! И студентот и лекарот! Да знаат зошто се живее и од што се живее. Не ми требаат изгубени души, туку љубени. Како што јас ги љубам сите нив оти сум Љубов…
    -Ех, Предобар, мислиш ли дека и Сатаната ќе прости?
    -Тој веќе ми го зеде невиното, чистото ми… Погледни!
    -Господи! Спаси го и малечкото! Го нападнаа стаорци. Ќе го изедат.
    - Ти реков дека Сатаната ми го зеде. Јас само ќе му дадам сила да истрада. Тоа ќе ги плати сите гревови.
    -Ќе го земам. Жал ми е. Не можам да гледам јагниња во крв.
    - Не! Не мисли дека го жртвувам. Тоа ми е доказ. Тоа сите ги сака подеднакво. Ќе видиш како Сатаната ќе се откаже. Бидејќи детето нема сомнеж во срцето, ни алчност, туку мене, љубов… Затоа животот на Земјата ќе продолжи уште…

Игра

    Што ми вреди да размислувам кога и онака јас не одлучувам за животот, само помагам при неговото создавање.
    Се обидувам да одам напред. Ги следам оние што ги сакам сè додека постојат нивните стапки. Потоа барам нови луѓе. Потребни ми се за да продолжам, да почнам да ги сакам, да им ги следам трагите. По извесно време забележувам дека некој ме следи. Дали е можно тој да е исто што и јас? Зошто ме следи? Ме сака? Не ми е важно. Продолжувам напред. Одам и сè помалку и помалку верувам во себе. Патот ми се чини многу долг, бесцелен. Заборавив кој сум. Седнувам да се одморам, а не сум изморен. Размислувам и сфаќам: веќе нема за што да размислувам. Сè е едноставно: пат по кој одиш напред или одејќи се враќаш назад. Дури и кога мислиш дека изборот е твој, всушност ти си тој што е избран. И колку пати и да се обидуваш да бидеш друг и да решиш да не се потчинуваш и омаловажуваш пред туѓиот избор, сепак и тоа е дел од другиот што избрал место тебе. Станувам и продолжувам по патот. Се обидувам да не мислам и пак го правам истото што го правев и пред пет минути. Следам некој. Овојпат тоа е човекот што ме следеше мене кога последен пат се свртев назад. Повторно не разбирам. Тоа е човекот што треба да го изберам, а што ме беше избрал мене. Како ли дошол напред кога единствениот начин е да помине по мојот пат, преку мене. Повторно избрал некој друг, заклучувам и застанувам, се бунтувам. Патот исчезнува, паѓам долу и таму останувам. Од мене останува само една точка која овојпат никој не ја следи и која никаде не оди. Се радувам на успехот, а всушност јас ниту победив, ниту загубив, туку едноставно само продолжив.

Пропаднато срце

    Кога и да се обидам да сфатам, да погледнам, не можам. Немоќна сум. Загубена. Немам ништо што би ми дало знак, одговор, однадвор, а одвнатре …
    Уште еден ден. Уште еден обичен ден. Ќе престанат ли некогаш да пропаѓаат деновите? Ќе застане ли ноќта?
Сонувам како сум затворена во една црна, празна и затворена соба која останува да лебдее некаде во просторот, додека целиот свет се руши и пропаѓа. Го барам човекот. Никаде не го наоѓам, ни во себе, ни околу мене. Само гласови кои ми се закануваат, гласови кои бараат помош. Сè во едно и сите ги снемува одеднаш. Јас треба да им помогнам да преживеат.
    Го слушам срцето кое плашливо чука. Сака да изрипне. И тоа да ме напушти. Можеби веќе е крај. Можеби веќе и јас сум за него темна затворена соба во која тоа плашливо плаче додека останатиот свет пропаѓа.

Затишје

    Решив да влезам внатре, во мене. Открив истрошен стар механизам. На сите делови ‘рѓата не им дозволуваше да работат. Беа како со поминат рок на траење. Едвај извршувајќи ги своите основни функции. Барав некаква надеж во таа напразна пропадната бедотија, но немаше. Бедотијата е суров господар, а мојата душа ú беше покорен слуга. Како да си помогнам кога к'о Сизиф само би туркала камен, а никогаш нема да го истуркам овој грозен диктатор наречен разум. Ако успеам, ќе умрам.
    -Господи! Што се случило со мене? Сите делови од моето тело се стотина луѓе. Ни малку не се слични со мене. Апстрахирани се еден од друг и немаат желба да се запознаат. Единственото што ги поврзува е чекањето на крајот.
    -Господи! Помогни ми! – Почнав дури и да се молам.
    -Јас не сум споменик што оди! Како да ги победам предрасудите? Вреди ли да пробам? Има само еден начин да дознаам…
    Молчам, молчам и еден по еден ги уништувам моите поданици. Најпрво го убивам срцето да не чука. Потоа си го уништувам мозокот, една по една нервна клетка, ја горам, ја докрајчувам. Дури и уживам овојпат во борбата со себе, како да победувам некој свој долгогодишен тиранин. Сега се чувствувам како да сум апсолутен победник. Престанувам да функционирам. Ми останува уште еден мал дел од мозокот. Но, и нешто во стомакот ми се бунтува, нешто сосем мало, неважно. Што ли е пак сега тоа? Таму заборавив да проверам што имам. Тоа мрда. Можеби тоа крајот расте. А тој воден ли е? Чувствувам како истекува од мене како вода. Да, да, победив. Среќна сум! Можеби умирам, можеби одам во нов свет. Телово веќе нема да ме измачува.
    -Господи! Прими ме кај тебе!
    -Да, да! Сама сум.
    -Како тоа не сум сама?!
    -Па можеби свесно се самоубив, но не убив никој друг. Особено не човек чист како ангел.
    -Како? Не слушам. Кажи ми погласно! Не те разбирам…

Отказ

    Видов мачорот влезе во магацинот. И јас толку копнеев да влезам. Тоа беше стариот толку посакуван магацин (јас толку многу го посакував) на Универзитетска библиотека, полн со книги, заборавен во студентскиот дом.
    Можев да разберам како мачките читаат ноќе. Отсекогаш верував дека тие се реинкарнација на најдобрите студенти што се мрднале со паметот. Мачките најдобро гледаат ноќе. За нив тоа е ден. И јас учам ноќе, преку денот ништо не гледам.
Се качив во “двојка”-автобус и појдов на проба. Задоцнив петнаесет минути затоа што имаше градски технички сообраќајни или национални проблеми кај Бит Пазар и добив казна. Ме избркаа:
    -Како можеш да бидеш толку злобен?! Те чекаме овде к'о будали! Што се замислуваш? Исус? Ќе те чекаме како месија да си!-ми рече Тој.
    - Ама автобусот…
    -Лажеш! Можеше да се јавиш! И ние имаме обврски! Штом не си точен, не припаѓаш овде. А јас пак, се обидов да докажам:
    -Ама автобусот…Немам мобилен…
    -Оди си!
    -Првпат доцнам. Две години чекам на улогата…
    -И затоа не треба да доцниш!
    -Ама на работа газдата ме задржа петнаесет минути повеќе. Не можев да одбијам.
    - А што, ние овде не ти сме битни?
    - Па, секогаш вие ме задржувате ден повеќе. Ме третирате како слугинка, а не актер…
    - Ова е уметност! Времето и жртвите не се важни!
    - Ова е мојот живот и морам нешто да јадам додека минува тоа време и тие жртви што тебе во театарот, демек, не ти се важни.
    - Оди си!
     И си отидов.
   Го сретнав брат ми по пат кон студентскиот. Беше зима. Одеше да бара работа. Му се придружив. Влезе во пошта и сврте на десеттина броја. Разговараше по околу десеттина секунди со секој и вртеше нареден број. На последниот број разговараше додека машината не го покажа и последниот денар што го има. Знаев. Разговара со својата девојка. А јас мрзнев, гладен, надвор и чекав.
    Потоа му реков:
    -Мораше ли до последниот денар? Ај што ако сум гладен, студентите, по дефиниција, мора да бидат гладни, но не ти е жал што ми е ладно?
    - Жал ми е.
    - Најде работа?
    - Не.
    - И разговараше до последниот денар?
    - Љубов.
    - Ама од љубов не се живее.
    - Е, па, јас немам од што друго да живеам.
Пак видов како мачорот влезе во магацинот. Можеби таму не чита. Туку таму живее. Полно е со глувци. Изобилие. Му завидував. Има што да јаде во изобилие. Можеби ќе ми биде подобро ако се престорам во мачка.
    На вежбите по Vertebrata, кога повеќето студенти се грозеа при дисекцијата на еден глушец, јас за разлика од моите колеги, посакав да го јадам.

Гласови

    -Многу убаво девојче ú се роди. Прекрасно. Нели професоре?!
    -Пааа… Да. Но, таа како да не е веќе меѓу живите. Погледни ја!
    -Гледа!
    -Гледа, ама нема да преживее.
    -Диши!
    -Нема да преживее!
    -Ама зошто велите така? Вие сте специјалист, најдобар. Ова е вашата колешка. Девојчето го извадивте живо. Резот не е голем. Ќе се разбуди. Лекот би требало да делува уште неколку минути…
    -Штета за девојчето. Ќе живее којзнае каде без мајка. Таа нема да се разбуди.
    -Ама зошто!!!
    -Погледни ú го лицето. Таа не знае дека има ќерка. Ја чувствува цело време како вишок. Како туѓо нечовечно тело. Како точка да имала во утробата, не дете. Чувствував како живее речиси, сè додека не ја пресеков папочната врвца. Се израдува, како да ú извадив земја од стомакот. Утробата не посака да го види своето дело, посака да умре. Не знам како да ти го објаснам тоа. Таа сакаше така. Нешто не беше во ред со нејзиниот разум.
    -Докторе! Не знам што чувствувате вие, но таа гледа, знам дека гледа. Диши! Жива е! Спасете ја! Та вие не извадивте земја, ниту точка. Кажете ú дека ú се роди ќерка…Таа има за што да остане! Не за Вас или за мене, туку за ова плачливо кутро суштество. Погледнете! Таа плаче…и зборува нешто.
    -Не ни зборува на нас, туку на оној што одлучува за животот.
    -Професоре!
    -Колега! Ги гледате ли глувците што ги гледам јас?
    -Професоре! Викнете мачка! Побргу!

Враќање

    Ноќта е во својата средина. Мирисот е свеж, а мириса на крв. Не на крај, на почеток, на почетничка крв. Не можам да си поставам граница. Заборавив што ветив. Не ми е првпат да заборавам и да ветувам. Наваму-натаму пак се враќам на почетокот, а всушност јас никогаш не почнувам. Сè си доаѓа само по себе. Јас само набљудувам како тече мојот живот и постојано гледам во една точка која ниту се намалува, ниту се зголемува, ниту се движи, ниту постои. Моја точка.
    -О, Господи! Прости ми! Лажев. Не сакам да умрам…
    Не сакам да умрам…

м:мост за паѓање

    Немаше поминато шест часот наутро кога една баба одеше покрај Вардар наближувајќи кон центарот на градот. Ја бараше својата загубена мала Косара која предходната вечер ú избега. Немаше кој да ú помогне. Мораше сама. Низ главата ú поминуваше сè и сешто. Најмногу ú се вртеше самоубиството на ќерка си која замина без ништо оставено зад себе. Господ ú го прати ова петгодишно девојче од улица за да не биде сама во деновите на староста. Сега и тоа побегна.
    Кога се доближи кон Каменитиот мост ја здогледа својата внука на другиот крај од брегот. Меѓу нив имаше една девојка која како да сакаше да се фрли од мостот.
    -Немој чедо! Млада си. Животот е пред тебе.
    -Бабо, каде си? Те барав! Сакав да се поздравам со тебе, ама тебе те немаше. Зошто ме остави? Зошто сите ме оставија бабичке? Јас нема да го направам тоа. Јас никој нема да оставам затоа што јас немам никој. Морам да видам дали ќе си простам себеси зошто јас сама се оставив. Вашата омраза живее во мене. Морам бабичке! Морам да се најдам.
    - Не фрлај се! Девојко! Ќе се реши сè. Еве таму е мојата внука. Ние сме сами. Дојди живеј со нас. Јас мислев дека нема да ја најдам, таа ми избега, но еве ја најдов. Има господ! Ќе ти помогне. Дојди девојко, те молам! Не фрлај се! Не умирај!
    - Мора некој да умре. Пријатно бабичке. Ти мора да си добра бабичка штом си ја најде внуката. И јас морам да најдам некој.
    По неколку минути бабата го помина мостот и отиде кај својата внукичка, а девојката сè уште бладаше. Како да рецитираше нешто:

минувам покрај тебе,
паѓаат пердуви
ги бришеш солзите
не можам да летам.
Сакам…
Да те сакам…
На крајот од сите краеви јас
Сè уште ќе сакам
Да те сакам…
но птичјо проклетство…

    Наредниот миг една девојка веќе се беше фрлила во надојдената река. Беше ноември. Студовите оваа година сè уште не беа фатиле. Дождови имаше многу. Реката беше преполна. Сепак, телото на девојката не пропадна. Таа не се обидуваше да се спаси. Не знаеше да плива. Набргу нејзиното тело беше исфрлено на брегот. Водата не ја сакаше оваа жртва.
    Бабата ја прегрна својата малечка внукичка и без да ја потскара ниту со еден збор затоа што ú побегнала, тргна да ја води кон нивниот дом. Сепак, на нејзиното лице немаше знаци на радост, туку солзи. Побара нечие лице во близина за да му каже за девојката, немаше. Сè уште беше многу рано.
    Не помина долго кога бабата слушна како некој вика по неа.
    -Еј, бабичке! Јас не се убив. Погледни ме! Се престорив во птица. Летам! Јас летам!
    И една девојка како привидение помина покрај бабата не престанувајќи да мафта со рацете. Целата беше накисната од водата. По неа сепак не остануваа траги од вода, туку пердуви.
    -Јас сум птица!
    -Господ нека ти е на помош - рече бабата не престанувајќи да плаче. Господ нека ти е на помош кутра девојко.
    А малечкото девојче гледаше на сето ова и не зборуваше ништо. Ниту плачеше ниту се смееше. премрзнато, гладно, ова девојче имаше веќе доволно проблеми за да мисли како им е на другите.
    -Бабо, рече. Ми се јаде.
    -Сега сине. Сега баба ќе те одведе дома и ќе ти даде да јадеш. Не плачи!
    Девојката веќе не се гледаше. Одеднаш на бабата ú се причини како целиот Вардар да е полн со пердуви. Цврсто ја стегна раката на својата внука и мижејќи се оддалечи од брегот. Имаше премногу товар на својот грб за да може да промени нешто.
    Вечерта пред легнување внуката ја замоли баба си да ú раскаже приказна. Сама побара од баба си приказна затоа што беше многу љубопитна и возбудена. Она што го виде денес значеше дека приказните не се измислени.
    Бабата овојпат не беше расположена.
    Девојчето заспа надевајќи се дека утре пак ќе ú побегне на оваа баба која не сака да раскажува приказни.
    Наредниот ден девојчето пак го немаше во нејзиниот кревет. Кога се разбуди тоа побрза да појде на брегот од Вардар. Кога се доближи до Каменитиот мост, девојката пак беше таму. И пак зборуваше нешто неразбирливо, нешто што како да имаше маѓиска моќ:

Секогаш...
секогаш ќе те барам!
Секогаш ќе се надевам ,
секогаш ќе те бакнувам,
секогаш ќе те чекам,
секогаш...
И да си на другиот крај
на светот...
Дури и да си...
Дојди!
Не тагувај!
Прими го мојот подарок.
Почувствувај ме...
слушни ме..
Јас сум
Твоето тело…

    По некое време девојчето ú се доближи на Птицата. Се плашеше, но многу сакаше да провери дали е вистинска. Ја запраша:
    -Ти си птица или човек?
    Птицата не одговори, туку запраша:
    -Сакаш ли да ти раскажам приказна, малечко?
    -Сакам.
    -Дојди, седни до мене и слушај:
    Наредниот миг почнаа да се плетат зборови…
    “Си беше еднаш еден Крал. Тој беше многу добар крал и неговото кралство беше многу големо, како целата земја и небото и сè што е на небото и земјата, што може и не може да се види. Сите луѓе во неговото кралство на небото се среќни. Но, не и тие на земјата. Еден ден тој го испратил својот единствен син на земјата за да им помогне на луѓето. Но тие го убиле. Не верувале дека тој е Тој.
    Кралот многу жалел по својот син, но не можел ништо да стори. На земјата сè уште владеел хаос и несреќа. Не се грижел многу за небото. Таму сè било вечно. На земјата ú требала помош. Затоа решил да ја подели земјата на држави и над секоја држава што ќе постои на земјата да изгради небесен град во кој ќе живеат птици. Токму тие птици ќе ја чуваат земјата и ќе им помагаат на луѓето. Ќе бидат блиску до нив и ќе го известуваат за сè што се случува. Ние ги викаме таквите птици ангели. Тоа се половина луѓе, половина птици. Понекогаш тие се симнуваат на земјата, а понекогаш некој човек го престоруваат во ангел. Јас сум или бев ангел. Но, не како нив. Туку паднат ангел. Секогаш кога некој човек ќе направи некое лошо дело паѓа по еден ангел за да му помогне да се покае и да си го поправи гревот. Јас не верував дека постои небесниот град, сакав да се фрлам во водата. Но, сепак ме спасија. И сега ќе живеам овде на земјата сè додека не го исправам својот грев. Треба девет луѓе да ги натерам да го сакаат животот. Потоа пак ќе бидам ангел…” И ти немој повеќе да се криеш на баба ти зошто нема да можам да се престорам во ангел. Јас не сакам децата да им се кријат на бабите. Тоа е лошо.
    -Навистина ли паѓаш од небото затоа што јас сум лоша?
    -Не? Да? Можеби… Тоа никој не знае. Кое е лошото нешто поради кое паѓаат ангелите, но тие паѓаат за да биде подобро на земјата. За да има повеќе добри луѓе.
    Потоа птицата му се доближи и сакаше да го земе девојчето и да го однесе дома, но тоа се онесвести.
    Кога бабата се разбуди, девојчето пак го немаше. Овојпат знаеше каде е. Се облече и побрза кон Каменитиот мост. Таму ја здогледа својата внука во рацете на Лудата девојка. Знаеше дека нема ништо лошо да ú стори. И рече:
    -Девојко, те молам дојди да живееш со нас. Сами сме. Нема да ни пречиш. Ќе ве чувам и двете како мои ќерки.
    Девојката се насмеа и одговори.
    -Бабо, покажи ми каде живеат оние кои немаат надеж?
    -Не е најстрашно да се живее без надеж. Најстрашно е да се живее сам. Надежта не е последна. Очајот е последен. Кога човекот живее со надеж, се лаже. Лагата го прави несреќен. Но, кога ќе се соочи со очајот, дури тогаш ќе го најде тоа што го бара и можеби ќе посака да живее без да се убие. Дојди со нас. Те молам.
    -Кажи ми бабо, каде ќе скапува моето тело? Во пеколот ли, или во рајот? Што е важно? Не ми е важно. Тогаш и така и така ќе бидам мртва.
    -Оние што живеат во пеколот ги направиле своите гревови, а сè уште не ги признале. Оние во рајот ги признале и тие што не ги направиле. Дојди со нас девојко. Имаш многу да учиш. Не умирај само затоа што сакаш да умреш. Не е доволно само да се сака. Јас бев таму, но ме вратија. Не можеш да бираш кога ќе умреш.
    Птицата појде по бабата. Го остави девојчето на креветот и го покри убаво зошто беше премрзнато.
    По неколку часа девојчето се освести и покрај креветот не здогледа никој. Излезе во дворот и ги здогледа бабата и Птицата како разговараат.
    -Благодарам- рече Птицата и замина.
    -Дојди пак кога веќе не сакаш да останеш- рече бабата.
    Девојчето повеќе не се сомневаше. Реши дека никогаш повеќе нема да ú се крие на баба си.
    Третиот ден кога се разбуди девојчето, ја немаше бабата. Таа не се врати ниту наредниот ден. Девојчето не можеше да си прости. Мислеше дека тоа е виновно. Неколку дена залудно ја бараше насекаде. Никогаш не ја пронајде. Заврши во сиропиталиште.
    Таму немаше многу пријателски лица. А девојчето не ни можеше да има пријатели. Тоа беше премногу затворено во себе. И не зборуваше воопшто. По цел ден седеше во градината или одеше во шумата и ги гледаше птиците. Сите мислеа дека зборува со нив. Еден ден се врати со една птица на своето рамо. Тогаш за првпат ја слушнаа да каже нешто. Таа рече само: Грев е да се живее сам. Оваа девојка ќе живее со мене.
    Никој не знаеше зошто девојчето секој ден одеше со птицата на рамо кај мостот. И никој не се осмелуваше да праша. Секој ден ги гледаа како стојат на мостот по неколку часа. И ако не ги видеа, тоа беше чудно.
    Еден ден се случи уште нешто што пак никој не можеше да знае како и кога. Но, луѓето забележаа. Крај мостот останаа само две птици.
 

т:теорија на егзистенционализам

    Денес е сабота. Немам предавање на факултет, немам други обврски. Ќе спијам цееел ден – планирав, ама се разбудив во единаесет часот.
    -Многу ми е рано, си реков. Сакам да си го преспијам животот.
    Пак заспав со надеж дека ќе се разбудам дури наредниот ден, но се разбудив во шеснаесет часот.
    -Уште е рано.
    Знаете, животот не би бил толку интересен кога сè што ви се случува ú е подредено на вашата Желба.
    Си се одмарав до седумнаесет часот во кревет и на крајот не можев повеќе. Не! Немојте да помислите дека сум “Црногорец”! Студентка сум, а тоа е различно. Тоа обично значи: без пари, без работа, без желба за учење, без загарантирана перспектива… И додека некои мамини или татини галеничиња ја учат мазохистичката теорија на Ниче, апсурдноста на Ками, психоанализата на Достоевски или, не дај боже, филозофијата на underground - фраерите од Парис (овие понекогаш се исклучок од претходно наведените “совршенства”), можеби учат дури и за мекдонализмот на Ленин, јас морам да глумам преставник на стоицизмот на Зенон и Марко Аврелиј и да опстанувам во овие навидум невозможни услови за живеење. Се разбира, јас не сум единствениот студент кој повеќе практично, отколку теориски, ја студира оваа добропозната дисциплина. Таа преставува македонска верзија на стоицизмот поддржан од секаков вид на морони и идиоти, издание на Тримајки - македкомпјутерс продукција, 2005. Во сосема нови услови – да се преживее без да се умре. Во Рим или Грција беше поинаку, таму требаше само да се запрат солзите. Затоа ú дадов старо име: Егзистенционализам: со основна филозофска поткрепа на комјутерското: Reset т.е.:
    -Рестартирај се колку пати сакаш, само немој да не преживееш пред Господ да го посака тоа.
    И да се надоврзам на мојот преспан живот…
    -Значи, најдобро е да спиеш додека можеш.
    Јас не можев повеќе и тоа, верувале или не, ми беше проблем.
    - Што да се прави?
    Ќе правам ручек, решив. И добро размислив. Одлучив да варам грав, ама, за волја на вистината немав: кромид, вегета, брашно… нане. И тоа не е проблем. Ќе најдам некако. Во овој студентски дом ништо не е долку добро колку хуманоста и солидарноста што владее меѓу комшиите. Да бевме ние иднина како што треба да сме, досега ќе имаше и револуција, ама… Можеби треба малку повеќе да слушаме Елвис Присли, отколку што ги читаме и почитуваме македонските народни пословици и поговорки. Но, да не забегувам јас многу со темава…
    Пак размислив.
    -А бе денес е сабота. Во сабота не се вари грав.
    Не е важно. Тоа не важи за студентите на Филолошки. Блаже Конески повеќе верувал во себе отколку во бабите. А, тие никогаш не студирале. И не знаеле оти мора нешто да се јаде, по сопствена волја. Сепак не можев сама да изедам цело тенџере грав, ќе ги викнам и другарите: Вероника, Маца, Ване, Македонка, Оливер, Ефто, Перо… Ќе се снајдам некако. Сите ќе јадеме. И тие немаат што да јадат. И така, ставив грав да се вари.
    Се јавив кај Вероника на работа, таа прифати. Ги повикав Ефто и тие во неговата соба, а тие ништо не ми кажаа. Други не смеев да викнам оти ако дојдат баш сите, нема да ни стигне.
    За три часа гравот беше готов. Вероника дојде од работа со нејзината колешка, се пофали дека ú дале покачување на платата и набрзина се подготвивме за излегување.
    -А да јадевме прво? – им реков.
   -После ќе јадеме. Ајде, сега честам. Гравот нема да ти избега…
    -А некој скопски лигуш нема да ти даде да јадеш - ú вратив.
    -А бе, ајде. Вечерва е денот кога ќе дојде човекот.
    -Добро, се покорив. И отидовме во “Маракана”, по моја иницијатива. Таму барем има секакви.
    Уште беше многу рано, па се дошминкавме во градскиот парк со многудобро познатиот РУЖ, наречен црвено вино. Потоа отидовме.
    Во клубот некои “славеа” jубилеј, речиси дваесет дена избор на песна за Евросонг.
    -Ајдееее… - реков.
    Сме стигнале и до европеизмот на Итар Пејо, ние кутрите завалиички. Некој сепак верува и во тоа.
    Потрошивме многу. Целиот нејзин приход од една недела. Кога нема, нема. А кога има, има…
Дома, во студентскиот, се вративме во четири наутро, многу, многу гладни. И штотуку да јадеме, ете ти повик на нејзиниот мобилен. На една наша пријателка мајка ú починала од рак. Моравме да се подготвиме и да појдеме одма, за Горно Гропчиште, село кое се наоѓаше на тромеѓето меѓу Македонија, Албанија и Грција. Автобусот беше во четири и половина.
    На погребот беше што беше, плачење, редење, кукање, тешење… ваква била, таква била, па не толку таква, а помалку и ваква, деца оставила недочувани. Како таа така да сакала. Погреб. А јас ни на небо, ни на земја, мртва гладна, си мислев кој е повеќе за жалење. Таа си се спаси, а ние не. Голема среќа (во несреќата) за мене беше што за мртвите раздаваат за душа. Па на мојата ú дојде како добредојде.
    Се вративме во Скопје дури во понеделникот навечер, ненаспани, измалтретирани и јас веднаш си легнав. Додека да заспијам, размислував. Бев полна со гнев.
    -Ех, што ти е животот? Полошо можеше да биде само доколку во неделата имаше и избори, но сепак не е сè толку црно. Тие беа наредната. Што ти е животот, еј… Само трчај таму - ваму и на крај повторно таму. Кај ни е крајот?
    Заспав надевајќи се дека никогаш нема да се разбудам. Зошто да се разбудам? Немам сила да се соочам со новиот ден. Кај ќе одам? Зошто? Таму не е подобро, само полошо. Можеби ќе положам некој испит. Што фајде?! Божем тоа ќе смени нешто. Можеби ќе ме врати од адот? Како не!
    Станав во вторникот вечерта, ме разбуди гласното оговарање на моите мили црева. Велат не сум им посветувала доволно внимание. Се израдував. Е, дури сега ќе си го јадам гравот. Го кренав капакот на тенџерето и ме удри една таква миризба што ни на душман не би му посакала да го удри. Тропки. Гравот се расипал. Е, дури сега ми пукна филмот. Па почнав да пцујам и на гравот, и на државата, и на живите, и на мртвите, и на факултетот и на сите, и на крајот на мама и тато што не собрале пари со својата невидена плата да ми купат мал фрижидер, бидејќи очигледно овие, главните од студентскиот дом, не знаат што е тоа.
    Погледнете низ што сè мора да помине човек за  на крајот да  не ни проба од гравот што сам си го сварил.
    -Што да правам? Си легнав пак. Никогаш повеќе нема да варам грав во сабота. Тоа е лош знак. Ако не го почитуваш, може некој да умре. Најлошо е кога тој нема да те викне на погреб. Во тој случај може дури и ти да ја напуштиш оваа мала убава државичка што те сака, но не со виза или “да не ме слушне ѓаволот” со рак, туку од нешто друго…
    Дојде и Вероника и таа гладна и избркана од нејзината ценета работа. Не се појавила таму два дена поради неоправдани причини. Да, да… Секако. И дури сега таа се реши да умре, ама одложи за единаесет минути, за  Коелјо да ú каже што треба да прави со животот нејзин насушен, а тој ú рече крај реката Вардар да седне и да плаче, а тој ќе го повика Алхемичарот од Петтата гора да дојде и да ú потврди дека на вселената не ú е многу гајле за Македонија. Јас тука можев да ú кажам само да си легне да поспие малку. Таа одлучи да бара нова работа. И отиде, јас си легнав к'о по обичај.
    -А бе, каде е оваа наша младост?! Бабите изгледа знаеле повеќе. Ако седнеш крај Вардар напразно ќе плачеш. Турците нема да се сожалат. Подобро фрли се!
    Сонував колку беше убав ручекот “за душа” и пеев, една песничка, дојдена од земјата на глупавите луѓе на кои секогаш им е полн и џебот и стомакот. На вратите имаат по три брави, сто пиштоли под пенџере, а бараат да се цивилизира останатиот свет. Се пее некако вака: “It's the end of tne world as we…” и си повторував: утре е нова ноќ. Дај Боже, на Сашка да ú дадат покачување…
 

а:автори