2007:јануари/февруари
општ конкурс

г:гошевски душко

 

н:напреееед!!!

Тргнавме полека. Полека многу бавно речиси и не се

забележуваше дека се движиме. Треперевме, срцата силно ни удираа.
Се опуштивме малку. Иако сеуште исплашени и нервосни чекорите ни беа полесни. Крадевме мали растојанија. Но сите бевме свртени со главите назад, подготвени да се стрчнеме назад во секој момент.
Ајде полека, полека но со ситно брзи чекори. Може да се каже дека веќе почнавме да се движиме.
Сега повремено се свртувавме. И се стресувавме од она што навистина може да го видиме, на секое свртување исполнето со страв и очекување.
Одиме, одиме дури и малку подисправено. Далеку од силно изразено одење, се уште со нестабилни чекори. Стравот играше во нашите очи, прстите се грчеа на секое свртување назад иако ретко се свртувавме.
Опуштено и полека,одиме без да се свртиме. Сепак не издржав. Сакав да се свртам назад, и се свртев. Немаше никој.
Горди и исправени маршираме напред. Напред, напреееееед!



 

в:во новиот ден, нова надеж во старата куќа

Врз степениците, дрвените степеници полураспаднати од влагата, се влечеше една стара извалкана крпа.Целата сокината, расдерена на повеќе места се тркалаше горе долу, во рацете на слугинката. Силно се тресеа тие предверемо остарени и испукани дланки,обележани, што од водата што од нечистотијата што ги корнеше ткивата на некогаш нежната кожа.Без никаква мисла во главата, без никаква идеја или намера, крпата продолжуваше да ги следи моторизираните раце на слугинката.Скала по скала, степеница по степеница, се до целта без цел. Крајот овде беше почеток, почетокот еден дел од крајот. И се така до најгорната степеница, тој почеток на огромната од дрво прекриена соба.Само неколку стапки, пред малата софа и пред масичката.Останатото беше тврда даска, со тенки процепи една од друга, кои беа силно ковани, но сепак пропустливи.Нова , овојпат слабо навлажнета крпа имаше свои моменти. Една по една во должина, без запирање поради сушноста на тврдото буково дрво.Махагонот беше вертикален, крај малата витрина и малите триножни столчиња. Подот беше завршен по поминати два часа над него.Стругајќи му ја нечистотијата, влечејќи ја танката прекривка од прав и мувла. Слугинката се подигна, со рацете на половините. Без да одмори, без да земе здив продолжи кон малите прозорчиња, овој пат со мала, скоро сува крпа. Веднаш до прозорчињата беше креветот. Под креветот мирисаше на свинска сланина свежо готвена, влагата од под дрвениот под задираше во миризот, како и мувлосаната стара постелина која не се гледаше под креветот но ја чувствуваше.
Народните шари беа извезени на постелината , стари ѓумчиња и ѓезвиња , светилката на газа беше на зидот , забесена заедно со чак-макот ( алатка за палење цигари). Додека да се сврте две мали чаши налик на епруветки беа на маста.Зад неа стоеше слугата, кој само што беше завршил надвор со сеното. Како и ракијата.Собата беше мала и задимена од штотуку запаленото шпоре , на кое тивко свиреше лончето со чај.Пивнаа по едно мало чоканче ракија и седнаа да се одморат, сами во самотијата и во тишината на која беа навикнати. Сами живееја веќе осум години, со повремени гостини, без стални подстанари.Секој ден го минуваа чистејќи, работејќи. И никој не доаѓаше.Нивниот дом беше чист, дворот беше среден, кујната беше готова.За денес. До утре…